عماد ثروتی - دانشجوی دکتری ، گروه معماری ، واحد قزوین ، دانشگاه آزاد اسلامی ، قزوین ، ایران

انسان امروزی ، در خانه ای که طی تاثیرات مدرنیته متحول شده و در جهانی با تغییرات شگرف محصور وبا سبک زیستن در دنیای امروز آشنا شده؛ سکونت گزیده است . این بدان معناست که معاصریت میهمان خانه شده است یا به عبارتی خانه میزبان معاصریت است ! به اعتقاد آگامبن ۱ معاصر بودن با زمان حال پیوند عمیق دارد. اما این حال چه زمانی است ؟ در مورد زمان حال در جامعه ایرانی ، معاصریت بازگشت به حالی است که آنرا نزیسته است . پذیرفتنی است که معاصریت با گذشته نیز ارتباط ناگسستنی دارد و در این نگاه هم سوال این خواهد بود که این گذشته چه زمانی و این ارتباط چگونه است ؟ این ارتباط به گونه ای است که زمان حال، محصور در گذشته نبوده، بلکه گذشته ، مانند رخنه ای در زمان حال است و اینگونه است که نوعی ارتباط با زمان حال، برقرار می کند. بر این مبنا می توان معاصریت را جوهره اصلی معماری دانست که بدون آن؛ معماری در بستر زیبایی شناسی ، قابلیت زیست پذیر بودن و انطباق پذیری با سبک زندگی زمان حال نخواهد داشت . می توان معماری مسکن امروزه ایران را فاقد معاصریت ارزیابی نمود و یکی از دلایل اصلی آن، فقدان زمینه گرایی ۲ است که این مهم سبب پدیدار شدن روش های التقاطی و تعلیق گونه ای گردیده که در سردرگمی است . از این رو برای برنامه ریزی ساخت مسکن جهت میزبانی معاصریت در سبک های زندگی امروزین شناخت کارکردهای فضایی مورد نیاز مسکن ضروریست و طراحی خانه فراتر از پاسخ به برنامه ، نیازمند ارئه ی چهره ای عمومی در عین آنکه زندگی خصوصی ساکنان در آن جریان دارد است و این به معنای پیروی از رویکردی کل نگر در صور فهم خانه است . جهت این پژوهش مطالعات اسنادی و مرور ادبیاتی انجام و با روش توصیفی - تحلیلی به تفسیر داده های بدست آمده از مطالعات پرداخته شد و در نهایت با استدلال منطقی ، معیارهایی که از طریق پرسشنامه اعتبارسنجی گردیده، نتایج پژوهش را آشکار نمود که : فضاهای کالبدی لازم در معاصریت خانه برای زون های خصوصی و تشریفات نیاز به کاهش ؛ در زون جمعی نیاز به افزایش و در زون پشتیبان نیازمند افزایش و تغییرات عمده دارد و تنها در زون پیرامونی نیازی به تغییر نبوده است .

مسکن (خانه / سکونتگاه)، معاصریت ، سبک زندگی