رحیم یوسفی اقدم - گروه علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبایی
مقصود فراستخواه - استاد،گروه برنامه ریزی آموزش عالی، موسسە پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی
محمد سعید ذکائی - استاد،گروه مطالعات فرهنگی، دانشگاه علامه طباطبائی
نهال نفیسی - استادیار، گروه مطالعات فرهنگی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران

مقاله حاضر پژوهشی تاریخی در باره نسبت علوم طبیعی جدید و مفهوم ترقی در دوره قاجار است. با بررسی کتاب های تاریخ طبیعی (معرفت الارض، معرفت الحیوان) و کتاب های «تاریخ عالم» نوشته شده در این دوره نشان می دهیم که نخست این علوم از لحاظ نظری و روشی در دنباله یکدیگر هستند که مفهوم زمان در تاریخ را به زمان پیش رونده، انباشتی، بهبودیابنده و تکاملی تبدیل کردند که اجتناب ناپذیر و بدون مداخله انسانی در طبیعت درحال عمل است. قانونی که به عنوان «قانون طبیعی ترقی پذیری» از آن یاد می شد و ناظر بر تکامل و شکوفایی همه جانبه عقل، ادراکات، حواس، قانون ها، سازمان ها و نهادهای جمعی مانند خانواده، خویشاوندی، اقتصاد و دولت است. دوم اینکه اصول نظری این علوم در گزارش «تاریخ واقعی» جوامع به کار بسته شد و جوامع در یک طیف تکاملی با گذر تدریجی از «وحشی گری» به «تمدن» طبقه بندی شدند. سوم اینکه علوم طبیعی جدید، زیست شناسی با تشریح آناتومیک چشم انسان و فیزیک با توضیح نور و نحوه رویت اجسام، دیدن انسان را با تشبیه به تکنولوژی عکاسی به مثابه عمل عکس برداری و گرفتن تصاویر عینی توضیح دادند. دیدن انسان عینیتی به دست آورد که مورخ را در جایگاه ناظر عینی بی طرفی می گذاشت که ضمن انکار «موضع مورخ»، به ثبت عینی تمامی چیزهایی می پردازد که بر حسب ضرورت رخ می دهند و یا باید رخ دهند. تاریخ به مثابه آئینه، دفتر، لوح، فونوگراف، صفحه، عکس، سینما و پرده نقاشی فهم شد که آنچه را در طبیعت رخ می دهد به صورت تصاویر عینی بازنمایی می کند. عینیت، شباهت و تکرار رخدادهای جوامع انسانی در مسیر ترقی، شیوه غالب نگریستن به تاریخ در این دوره بود که با علوم طبیعی جدید ممکن شده است.

تاریخ و تاریخ نگاری, دوره قاجار, صفت ترقی پذیری به عنوان قانون طبیعت, علوم طبیعی جدید, فیزیولوژی چشم, فیزیک نور