لیلا ابوالقاسمی فخری - گروه علوم و مهندسی صنایع غذایی، دانشکدهی کشاورزی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
بابک قنبرزاده - استاد گروه علوم و مهندسی صنایع غذایی، دانشکدهی کشاورزی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

پلی استایرن (PS) یکی از گسترده ترین پلیمرهای مورد استفاده در زمینه ی بسته بندی مواد غذایی است. با این حال، این پلیمر دارای برخی معایب مانند قابلیت اشتعال بالا، خواص بازدارندگی ضعیف در برابر اکسیژن و پایداری حرارتی کمتر در مقایسه با مواد بسته بندی سنتی است. شکنندگی و پایداری مکانیکی محدود پلی استایرن در دماهای بالا، از دیگر معایب آن است. علاوه بر این، عدم تخریب پذیری، این پلیمر را به یکی از بزرگترین آلاینده های زیست محیطی تبدیل کرده است. یکی از جدیدترین پیشرفت ها در زمینه ی پلیمر، ورود فناوری نانو در این عرصه می باشد. نانوکامپوزیت های پلیمری متشکل از نانوذره و پلیمر، خواص مکانیکی، حرارتی، بازدارندگی در برابر گازها و بخار آب و سایر خواص بهبود یافته را در مقایسه با کامپوزیت ها نشان می دهند. تغییر در ساختار ماتریس پلیمری با حضور ذرات دارای ابعاد نانو و نسبت زمینه ی بالا، افزایش مدول و استحکام به وسیله ی تقویت شبکه پلیمری از طریق برهمکنش قوی با آن و ایجاد مسیر زیگزاگی و طویل برای انتشار مولکول ها در ماتریس، از جمله مکانیسم های بهبود خواص نانوکامپوزیت هاست. در حضور بیش از یک نوع نانوذره، اثرات هم افزایی یا مهارکنندگی بر خواص پلیمر مطرح می گردد و تولید ساختار نانوکامپوزیتی با پراکندگی خوب و یکنواخت نانوذرات در حضور یکدیگر، لازمه ی بهبود بسیاری از خواص پلیمر است. در مقاله ی حاضر، نانوکامپوزیت های برپایه ی پلی استایرن و خواص مکانیکی و حرارتی آنها مورد بررسی قرار گرفته است.

پلی استایرن، نانوکامپوزیت، ویژگی های مکانیکی، ویژگی های حرارتی