صدیقه حسنی فرد - کارشناسی ارشد حسابداری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رشت

موانع ورود به یک صنعت، امتیازهای فراوانی را برای بنگاه های موجود در آن فراهم می کند. شرایط ورودبه بازار و میزان ارتقای موانع، مشخص می کند که بنگاه های قبلی تا چه حد نسبت به بنگاه های بالقوه مزیتدارند و همین امر میزان قدرت رقابتی بنگاه های بالقوه و توانایی بنگاه ها را تعیین می کند. (ستایش و کارگرفرد، ۲۰۱۰). هنگامی که تعداد شرکت ها در بازار زیاد است، احتمال وجود شرکت های تک رو و خودمداردر بازار رقابت محصول زیاد است و بعضی از شرکت ها ممکن است از روی عادت بر این باور باشند کهمی توانند اقداماتی صورت دهند بدون آنکه سایر رقبا به آن ها توجه کنند. حتی در جاهایی که تعداد شرکتها نسبتا محدود است، اگر شرکت های موجود از نظر اندازه و منابع شناخته شده هم سطح باشند، باعث ایجادبی ثباتی می شود؛ زیرا ممکن است آن ها منتظر مبارزه با هم باشند و منابع خود را مدام صرف اقدام هایتلافی جویانه کنند. از سوی دیگر اگر تمرکز در صنعت بالا باشد، در مورد قدرت نسبی آنها شکی وجودنخواهد داشت. شرکت یا شرکت های پیشرو می توانند نظم رفتاری را تحمیل کنند و از طریق رهبری درتعیین قیمت، نقش کمکی در صنعت ایفا کنند (ستایش و کارگر فرد، ۲۰۱۰). دمستنر (۱۹۷۳)، اشاره می کندصنایع متمرکز ریسک پذیرند و به همین دلیل خواهان بازده بیشتری هستند؛ بنابراین بین بازده سهام و تمرکزدر صنعت ممکن است رابطه مثبتی وجود داشته باشد.

بازار،سهام،سود،محصول