محمدحسن احمدزاده فرد - دانشجوی دکتری سیاستگذاری سیاستگذاری علم و فناوری، دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
سید سپهر قاضی نوری - استاد گروه مدیریت فناوری اطلاعات، دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.
ابوالقاسم سرآبادانی - استاد یارگروه مدیریت فناوری اطلاعات، دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
محمد تقی پرتوی - استادیار دانشگاه فرماندهی و ستاد ارتش جمهوری اسلامی ایران، تهران، ایران.

زمینه و هدف: محدودیت منابع و وجود فرصت های متعدد نوآوری، ضرورت توجه بیش ازپیش به اولویت گذاری هوشمندانه در حوزه علم، فناوری و نوآوری را نشان می دهد. هدف تحقیق جاری، ارائه یک سازوکار برای اولویت گذاری فناوری های دفاعی توسط یک نهاد دارای صلاحیت حکمرانی هم در بخش دفاعی و هم فراتر از آن است.روش شناسی: روش شناسی بکار رفته در این تحقیق "علم طراحی" است که بر حل مسائل خاص از راه طراحی و ساخت مصنوعات جدید تمرکز دارد. این روش دارای ۳ فاز اصلی شامل آگاهی، توسعه و جمع بندی بوده که به طور کلی هر کدام از این فازها دارای چهار مرحله است. بر اساس این روش شناسی، در فاز آگاهی، اقدام به بازخوانی نظام مند پیشینه دانشی و شناسایی پاسخ ها یا مصنوعات بالقوه اقدام شد. در فاز توسعه، مصنوعات مناسب انتخاب شدند که از جمله آن ها، ماتریس جذابیت – توانمندی بود. آنگاه بر اساس خرد حاصل از فاز اول که مهمترین آن ناسازگاری برنامه های توسعه دفاعی با سایر ابعاد قدرت ملی در عصر جنگ های ترکیبی بود، بعد سومی به نام "سازگاری" به ماتریس دوبعدی اضافه و زیرمعیارهای آن تدقیق شدند. یافته ها: مدل فرایندی پیشنهادی برای اولویت گذاری فناوری های دفاعی، شامل هشت مرحله است همچنین به عنوان یک توصیه سیاستی، به ضرورت تمرکز هر چه بیشتر بر فناوری های دو منظوره و ارتباط صنایع دفاعی و غیردفاعی تاکید شد.

فناوری دفاعی, اولویت گذاری, مدل جذابیت – توانمندی– سازگاری