امیررضا ممدوحی - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
محمود رحمانی - کارشناس ارشد برنامه ریزی حمل ونقل، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
محمدحسین عباسی - دانشجوی دکتری برنامه ریزی حمل ونقل، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

زمینه و هدف: ارتباط حمل ونقل و کاربری زمین، از مفاهیم اساسی و زیربنایی در مطالعات حمل ونقل است. درنتیجه این ارتباط تنگاتنگ، عدم توجه کافی به اثرات متقابل سیستم حمل ونقل و کاربری زمین، باعث عدم کارایی سیاست های کنترل ترافیک می شود. در چند دهه گذشته، مطالعات فراوانی در زمینه بررسی ارتباط سیستم حمل ونقل و کاربری زمین صورت پذیرفته، اما هم چنان تاثیر متغیر های حمل ونقلی بر کاربری زمین، به صورت کمی و مجزا مشخص نیست. اکثر مدل های پیشین، آثار سیستم حمل ونقل را به صورت کلی و در قالب پارامتر زمان یا هزینه سفر در نظر گرفتند. هدف این پژوهش، بررسی کمی اثر سیستم حمل ونقل و سیاست های محدودیت ترافیک بر الگوی کاربری زمین شهری است.روش: در این راستا، به منظور آشنایی با چالش های اجرایی مسئله موردنظر و استفاده از داده های واقعی، نواحی ۵۶۰گانه ترافیکی شهر تهران، به عنوان محدوده مورد پژوهش انتخاب شده است. مدل های ارائه شده در این مقاله لوجیت دوگانه بوده و مجموعه گزینه ها، شامل کاربری مسکونی و غیرمسکونی است.نتیجه گیری: نتایج مدل سازی، نشان دهنده تاثیر متغیرهای حمل ونقلی مرتبط با سیستم اتوبوس رانی و تاکسی رانی در جهت کاهش مطلوبیت سکونت به دلیل بیشتربودن اثر مزاحمت نسبت به دسترسی و تاثیر مثبت متغیر مرتبط با سطح معابر، در جهت افزایش مطلوبیت سکونت در یک ناحیه است.

سیستم های حمل ونقل, کاربری زمین, لوجیت دوگانه, زیرساخت های حمل ونقل, تهران