مهدی میرزاگل تبار - عضو هیات علمی آموزشکده فنی و حرفه ای سما ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد سا

در طول تاریخ، کشور ما ایران زلزله های زیادی را تجربه کرده که متاسفانه یادآوری آن وقایع همراه با زنده شدن خاطرات تلخ زلزله اعم از مالی و جانی می باشد که گاه تا سالها اثرات مخرب آن باقی مانده است. اهمیت این پدیده طبیعی و عوارض آن، لزوم ایجادآمادگی برای مقابله با زمین لرزه را نمایان می کند لذا طراحان سازه با بکارگیری آیین نام ههای لرزه ای سعی نموده اند تا خطرات ناشی اززمین لرزه را بر روی سازه های جدید و نیز ساختمانهای آسیب پذیر موجود کاهش دهند. جهت طراحی سازه های بلندمرتبه و نیز مقاوم سازی و بهسازی آنها، توجه به سطوح عملکرد در آیین نامه های ساختمانی و نیز بروز شدن آن، از نکات کلیدی و اساسیاست. در اغلب موارد جهت دستیابی به معماری خاص و ویژه، محدودیت های فراوانی پیش روی طراحان قرار می گیرد که باید با توجه به پارامترهای اقتصادی، قابلیت اجرا، حداقل تغییر در معماری، اضافه نشدن نیروهای جدید اضافی و... اقدام به طراحی و مقاوم سازی نمود. در سازههای بلند، پارامتر اصلی طراحی، میزان تغییرمکان است. لذا محدود کردن این تغییر مکان ها از اهمیت ویژه ایبرخوردار است. همچنین جهت مقابله با بارهای جانبی باد و زلزله، علاوه برسیستم های متعارف باربر جانبی همانند دیوار برشی، بادبند و ترکیب آنها، روشهای مدرن استهلاک انرژی نیز مورد استفاده قرار می گیرد که استفاده از میراگرها یکی از گزینه های مناسب می باشد. میراگرهای انرژی در سازه، مستهلک کننده انرژی جانبی سازه می باشند که با راندمانی بالا، جهت طراحی سازه جدید ومقاوم سازی سازه های موجود کاربرد دارند. میراگرها، انرژی ورودی به سازه را 3 تا 5 برابر کمتر کرده و جابجایی را نیز 2 تا 3 برابر کاهش می دهند. به عبارتی دیگر، میراگرها به دلیل جذب انرژی ورودی به سازه، سبب کاهش نیروی اعضای سازه و تغییر شکلها شده و توزیع نیرو در سازه را تغییر می دهند لذا می توان به عنوان یک گزینه مناسب از این روش جهت اصلاح توزیع نیروها استفادهکرد. در این پژوهش به بررسی انواع میراگرهای سازه، عملکرد و مزیت های آن خواهیم پرداخت و با سیستم هایی همچون جداسازی پایه، مقایسه خواهیم نمود که نتایج در ادامه خواهد آمد

عملکرد سازه های بلندمرتبه، میراگرهای انرژی سازه، بهسازی و مقاوم سازی