علی آقاجانی - استادیار، گروه علوم سیاسی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه

مشارکت سیاسی یکی از مهم ترین چالش های سیاسی در ساحت نظر و عمل محسوب می شود. براین اساس در پاسخ به پرسش از صورت های مشارکت سیاسی در نظام سیاسی مشروع، فرضیه بر پایه چارچوب نظری شکل بندی مشارکت سیاسی و روش تفسیر موضوعی در پی آن است که: مشارکت معطوف به کنش سیاسی حمایت گرانه، پرسش گرانه، منتقدانه و معترضانه، مشارکت معطوف به کنش سیاسی انتخاب گرانه، مشارکت معطوف به کنش سیاسی تصمیم سازانه، و مشارکت معطوف به کنش سیاسی تشکل گرایانه و مشارکت سیاسی منفی/معارضه جویانه ذیل نظام سیاسی مشروع از اقسام مثبت و منفی مشارکت سیاسی ذیل نظام سیاسی مشروع است. هر کدام از این اشکال نیز مبتنی بر دلایل و شواهدی در قرآن است. پژوهش به نظریه ای تمایل دارد که آن را نظریه مشارکت سیاسی حداکثری مشروط یا سیاسی نام می گذارد و مردم را صاحب حق سیاسی می داند اما فقها را نیز به طور عام و بالقوه منصوب می شمارد ولی خروج از قوه به فعل قدرت سیاسی آنان بر اساس پذیرش، و انتخاب مردم صورت می گیرد و مشارکت سیاسی یک پایه مشروعیت و شرعیت نظام سیاسی است.

نظام سیاسی مشروع, مشارکت سیاسی حمایت گرانه/تصمیم سازانه/انتخاب گرانه, تفسیر سیاسی-موضوعی قرآن, کلام سیاسی, مردم سالاری دینی