محمدحسن فردوسی - استادیار گروه مدیریت ورزشی، دانشگاه پیام نور، تهران ، ایران.
بهرام نیک بخش - استادیار گروه جامعه شناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
سودابه زبرجد - دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.

مقدمه: زن، در طول تاریخ فرصت کافی پیدا نکرده تا شایستگی خود را برای مشارکت فعال در ورزش به اثبات برساند. هدف از این تحقیق تدوین الگویی برای خودکارآمدی ورزشی مبتنی بر حمایت اجتماعی و وضعیت اجتماعی اقتصادی با متغیر میانجی انگیزه مشارکت ورزشی در زنان بود. روش شناسی: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات توصیفی- پیمایشی بوده و از لحاظ هدف یک تحقیق کاربردی است. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه زنان ورزشکار متاهل و یا حداقل یک بار ازدواج کرده شهر تهران بود که نمونه مورد مطالعه به حجم ۳۸۴ نفر(طبق فرمول کوکران) با به کارگیری روش نمونه‎گیری خوشه‎ای چندمرحله ای برآورد شد. در این پژوهش از پرسشنامه های خودکارآمدی ورزشی کرل و همکاران(۲۰۰۷)، حمایت اجتماعی فیلیپس(۱۹۸۶)، وضعیت اجتماعی-اقتصادی قدرت نما(۱۳۹۲) و انگیزه مشارکت ورزشی هونگ یونگ لین(۲۰۱۰) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از الگویابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار AMOS/۱۸ استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد، متغیرهای حمایت اجتماعی و وضعیت اجتماعی-اقتصادی اثر مستقیم بر متغیر میانجی انگیزه مشارکت ورزشی در زنان ورزشکار دارند. اما متغیر وضعیت اجتماعی-اقتصادی اثر مستقیم بر خودکارآمدی ورزشی در زنان ورزشکار ندارد. نتیجه گیری: بر اساس مدل ذکر شده جامعه و دولت، در راستای حمایت همه جانبه باید از طریق فرهنگسراهای شهرداری، پارک ها، فضاهای سبز و کلوپ های ورزشی شرایطی را فراهم کنند که زنان جامعه با هر درآمد و جایگاه اجتماعی بتوانند به فعالیت های بدنی و شناخت ظرفیت های خود بپردازند.

خودکارآمدی ورزشی, حمایت اجتماعی, وضعیت اجتماعی اقتصادی, انگیزه مشارکت ورزشی