وحید طالعی حور - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنا مه ریزی روستایی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
محمد ظاهری - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
سهیلا باختر - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنا مه ریزی روستایی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
اشکان شفیعی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنا مه ریزی روستایی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

تاب آوری روستایی رویکردی اجتماع محوربرای ارتقای آمادگی اجتماعات روستایی دربرابر ناپایداری های ناشی ازمخاطرات است. کاهش آسیب پذیری روستائیان از طریق افزایش سطح تاب آوری و ارتقای انعطاف پذیری در برابر پیامدهای طبیعی، یکی از ویژگی-های مدیریت، برنامه ریزی و توسعه باشد که از طریق شناسایی عوامل تاثیرگذار بر تقویت تاب آوری امکان پذیر است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربدی و بر اساس ماهیت توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش ۲۴ روستای دارای سکنه دهستان ویلکیج جنوبی و مرکزی با جمعیت ۱۸۲۴۹ نفر است. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران۳۸۰ نفر برآورد گردید که پراکندگی تعداد نمونه ها در روستاها متناسب با جمعیت آنها و شیوه انتخاب نمونه در هر روستا به صورت تصادفی سیستماتیک بوده است. برای تنظیم پرسشنامه از پنج شاخص تاب آوری(اقتصادی، اجتماعی، کالبدی- محیطی، نهادی و روانی) در قالب ۴۵ گویه بهره گرفته شد. میزان پایایی پرسشنامه بر اساس آلفای کرونباخ ۹۱/۰ ارزیابی گردید. برای وزن دهی شاخص ها از تکنیک آنتروپی شانون استفاده گردید، جهت سطح بندی روستاها از تکنیک های تصمیم گیری topsis، vikor و saw و برای ادغام نتایج نیز از تکنیک کپلند استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان می دهد معیار کمک هزینه های دولتی(۰۲۷/۰) مهمترین معیار و وابستگی به مکان(۰۱۶/۰) کم اهمیت ترین معیار است. نتایج سطح بندی روستاها بیانگر این است هشت روستا در سطح خوب، ۱۰ روستا در سطح متوسط و شش روستا نیز در سطح ضعیف قرار دارند. نتایج آزمون t تک نمونه ای با میانگین ۹۳/۲ نشان داد که تاب-آوری روستاهای دهستان ویلکیج جنوبی و مرکزی پایین تر از حد متوسط است. می توان دریافت تاب آوری در برابر زلزله در وضعیت مناسبی قرار ندارد و زلزله خطری جدی است که مناطق روستایی را تهدید می کند

تاب آوری, تاب آوری روستایی, پایداری, مخاطرات طبیعی, زلزله