آرش سلطانی - دانشجوی دکتری گروه جغرافیای سیاسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
افشین متقی دستنایی - دانشیار گروه جغرافیای سیاسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
رضا سیمبر - استاد گروه علوم سیاسی و روابط بین المل دانشگاه گیلان، رشت، ایران.

از مهمترین مسئولیت های هر کشوری تنظیم روابط خارجی خود با دیگر کشورها از طریق سیاست خارجی است  و در این بین از مهمترین متغیرهای موثر در شکل گیری خط مشی سیاست خارجی کشورها، بنیان های ژئوپلیتیک می باشد. جمهوری­اسلامی­ایران نیز بواسطه همجواری با مناطق ژئوپلیتیکی و ژئواستراتژیکی متعدد می بایست از این بنیان­ها برای دستیابی به اهداف و منافع ملی حداکثری در سیاست خارجی خود استفاده کند. در بهره­برداری از این بنیان­ها، بناچار در بعضی از مناطق با دیگر کشورها بویژه با کشورهای همسایه، تناقضات و تضادهایی در برخی موارد پیش می­آید. در این میان یکی از کشورهایی که اقدامات و سیاست­های آن برای جمهوری­اسلامی­ایران همواره مهم و تاثیرگذار بوده است، ترکیه می­باشد. این کشور به عنوان یکی از مهمترین بازیگران و همسایگان ایران در منطقه جنوب غرب آسیا، برای دستیابی به اهداف و منافع ملی در سیاست خارجی خود همواره با جمهوری­اسلامی­ایران در رقابت بوده و دستیابی به منافع ملی در منطقه این دو کشور را مجبور به برقراری ارتباط (تعامل– تقابل) در زمینه های مختلف کرده­است و این مسئله لزوم بررسی روابط دو کشور را دوچندان می کند. پژوهش حاضر از نظر روش­شناسی توصیفی تحلیلی بوده و از نظر نوع تحقیق، کاربردی محسوب می­گردد. مهم­ترین بنیان های ژئوپلیتیکی موثر بر سیاست خارجی جمهوری­اسلامی­ایران در ارتباط با ترکیه عبارتند از: نحوه ارتباط دو کشور با آمریکا و اسرائیل، رقابت در آسیای مرکزی و قفقاز، مسئله کردها، ژئوپلیتیک شیعه و نحوه واکنش به تحولات منطقه از جمله عراق و سوریه است. یافته های پژوهش نشان می دهد متناسب با سیاست های اتخاذی هر دو کشور در منطقه، جمهو ری اسلامی ایران  برای دستیابی به منافع ملی حداکثری، روابطی از طیف تعاملی تا رقابتی را نسبت به ترکیه انتخاب کرده است.

"بنیان های ژئوپلیتیکی", "سیاست خارجی", "جمهوری اسلامی ایران", "ترکیه"