سمیه رباط میلی - استادیار، گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران.
مریم پشت کوهی - کارشناسی ارشد روانشناسی، گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران.
محمد وظایفی شهریور - کارشناسی ارشد حقوق خصوصی، گروه حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد دماوند، تهران، ایران.

مقدمه: رشد پس از سانحه و تحمل ابهام به عنوان مهمترین فاکتورهای روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان شناخته شده­اند. از این رو، پژوهش حاضر  با هدف پیش بینی نشانه های اضطرابی بر اساس تحمل ابهام و رشد پس از سانحه در زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود جامعه پژوهش حاضر تمامی زنان مبتلا به سرطان سینه در دو مرکز خصوصی شهر تهران در نیمه دوم سال ۱۳۹۷ بود که از این بین، ۱۵۰ نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند جهت آزمون فرضیه­ها انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرسش نامه های اضطراب بک (۱۹۹۰)، رشد پس از سانحه تدسچی و کالون (۱۹۹۶) و تحمل ابهام نوع ۲ مک لین (۲۰۰۹) پاسخ دادند و داده­های به دست آمده با استفاده از رویکرد سلسله مراتبی تحلیل رگرسیون چند متغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد تحمل ابهام ۴/۲۶ درصد از واریانس علائم اضطراب را در زنان مبتلا به سرطان سینه تبیین کرد. در مرحله دوم، ورود مولفه های رشد پس از آسیب به معادله، باعث شد تا ۶/۳۹ درصد از واریانس نشانه های اضطرابی تبیین شود. همچنین از بین مولفه های رشد پس از آسیب، دو مولفه ارزش زندگی و ارتباط با دیگران به صورت منفی و معنادار، علائم اضطراب را در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیش بینی کردند. نتیجه گیری: بر پایه نتایج پژوهش حاضر می توان بیان کرد که رشد پس از سانحه و تحمل ابهام، نقش پیش­بینی کنندگی خوبی در نشانه های اضطرابی بیمارن مبتلا به سرطان پستان دارند.

علائم اضطرابی, تحمل ابهام, رشد پس از سانحه