ناصر رحیمی - دکترای فیزیولوژی ورزش، استادیار دانشگاه افسری وتربیت پاسداری امام حسین(علیه السلام)، دانشگاه امیرالمومنین (علیه السلام) ، اصفهان، ایران
محمدرضا کردگاری - کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد خوراسگان، اصفهان، ایران

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات هوازی درآب و خشکی بر شاخصهای فیزیولوژیک ، گلایسمیک ، مقاومت انسولین وسطح آنزیم GLP۱ در بیماران مبتلا به دیابت نوع II می باشد. دراین تحقیق نیمه تجربی با طرح تحقیق پیش آزمون-پس آزمون از بین کلیه مردان مبتلا به دیابت نوعII که شرایط حضور در تحقیق از جمله از قبیل جنسیت مرد، ابتلا به بیماری دیابت نوع II طبق ت شخیص پز شک و مدارک پز شکی ، سن ۴۵ تا ۶۵ سال، فاقد سابقه بیماری های قلبی و عروقی و فعالیت منظم بدنی ، عدم استفاده از انسولین ، نداشتن عوارض دیابت از جمله زخم پای دیابتی به صورت داوطلبانه در دسترس انتخاب وبه صورت ت صادفی در سه گروه گروه تمرینات هوازی در خ شکی (۱۲(n= ، گروه تمرینات هوازی در آب (۱۲(n= وگروه کنترل قرار گرفتند .گروه تمرینات هوازی در خشکی به مدت ۸ هفته ، سه جلسه در هفته ، و هر جلسه ۶۰ تا ۷۵ دقیقه تمرینات هوازی با شدت ۶۰تا۸۰درصد ضزبان قلب بیشینه و گروه تمرین در آب مدت ۸ هفته ، سه جلسه در هفته ، و هر جلسه ۶۰ تا ۷۵ دقیقه تمرینات خاصی را در آب انجام می دادند. شاخص توده بدنی ، توان هوازی ، فشار خون ، مقاومت انسولین ، قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیگوزیله و سطح GLP۱ قبل وپس از اتمام دوره اندازه گیری گردید. در نهایت دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس ((ANCOVA و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت (۰۵/۰ (P نتایج تحقیق بیانگر کاهش معنا دار قند خون ناشتا، مقاومت انسولین ، هموگلوبین گلیگوزیله ، فشار خون سیستول وافزایش معنا توان هوازی در گروه های تمرین ن سبت به گروه کنترل بود از سوی دیگر تمرینات در آب موحب کاهش معنادار ف شارخون ن سبت به تمرینات در خ شکی شده و تمرینات در خشکی نیز موجب افزایش بیشتر توان هوازی نسبت به تمرین در آب گردیده است . همچنین تفاوت معناداری بین گروهها در شاخص توده بدنی وفشار خون سیستول وجود نداشت .

دیابت نوع II، تمرین در آب، تمرین در خشکی ، توان هوازی ، هموگلوبین گلیگوزیله