بهروز حاجی بابائی اسفرورینی

اسطوره نه به معنای داستانی واقعی با ابعادی غیرواقعی و فوق بشری و نه به معنای کوششی ابتدایی برای تبیین جهان آفرینش؛ بلکه به معنای تجلی گاه اندیشه ی بشر و نوع شناخت وی از جهان، در دورهای خاص از تاریخ اندیشه ی او بهمثابه ارابهی عظیم، ارجمند و گرانقدری است که نه تنها شیوه ی تفکر وتعمقزرین بشر را نسبت به جهان به دنبال خود میکشد، بلکه حامل شیوه ی زندگی مادی و زمینی او نیز هست.در این نوشته، از زاویه هایی که ما به اساطیر خواهیم نگریست، جنبه های فلسفی و ادبی آن کمرنگ خواهد شد. برای ما جنبه هایی از اساطیر حائز اهمیت خواهد بود که محل انعکاس زندگی اجتماعی قوم در دورهی خاص اساطیریاش میباشد.چنین نگرشی به اسطوره، گرچه عظمت و زیبایی آن را درهم خواهد ریخت وابهتو شکوهش را فرو خواهد شکست؛ ولی برای بررسی جامعهشناختی راهی جز این به نظر نمیرسد.

اسطوره ، افسانه ، ، شاهنامه ، نمادگرایی ، کهن الگو