سید مرتضی موسوی - دانشجوی دکتری روان شناسی عمومی، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی، گرگان، ایران
افسانه خواجوند خوشلی - گروه روان شناسی، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی، گرگان، ایران
جوانشیر اسدی - استادیار، گروه روان شناسی، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی، گرگان، ایران
حسن عبداله زاده - استادیار، گروه روان شناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودشفقتی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود.جامعه پژوهش را بیماران زن مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک مراجعه کننده به کلینیک روماتولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) و کلینیک طوبی شهر ساری در نیمه اول سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند. نمونه پژوهش ۶۰ بیمار بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل جایگزین شدند. هر سه گروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با استفاده از مقیاس خودشفقتی نف (۲۰۰۳) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۸) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایشی اول درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه آزمایشی دوم درمان متمرکز بر شفقت را در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه­ای به شیوه گروهی دریافت نمودند. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان متمرکز بر شفقت در بهبود خودشفقتی و کیفیت زندگی در مراحل پس آزمون و پیگیری موثر بوده­اند (۰۱/۰ > p). یافته­ها اثربخشی بیشتر درمان متمرکز بر شفقت در بهبود خودشفقتی بیماران را تایید نمود. در متغیر کیفیت زندگی بین دو شیوه درمانی تفاوت معنی­داری مشاهده نشد (۰۱/۰>p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده توصیه می­گردد روان شناسان و متخصصان سلامت از این دو مدل درمانی جهت کاهش مشکلات روان­شناختی بیماران مبتلا به لوپوس استفاده نمایند.

خودشفقتی, کیفیت زندگی, درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد, درمان متمرکز بر شفقت, لوپوس اریتماتوز سیستمیک