علی محمد رضایی - دانش آموخته دکتری روانشناسی عمومی گروه روانشناسی، واحد شهرکرد،دانشگاه آزاد اسلامی،شهرکرد، ایران
طیبه شریفی - استادیار گروه روانشناسی، واحد شهرکرد،دانشگاه آزاد اسلامی،شهرکرد، ایران
احمد غضنفری - دانشیار گروه روانشناسی، واحد شهرکرد،دانشگاه آزاد اسلامی،شهرکرد، ایران
الهام افلاکی - دانشیار مدعو گروه روانشناسی، واحد شهرکرد،دانشگاه آزاد اسلامی،شهرکرد، ایران
محمد جعفر بهره دار - استادیار مدعو گروه روانشناسی، واحد شهرکرد،دانشگاه آزاد اسلامی،شهرکرد، ایران.

مقدمه: لوپوس بیماری است که با ایجاد اضطراب در فرد باعث نگرانی و تنش در پاسخ به شرایط تهدیدکننده می گردد. این تغییر در ساختار خلقی افراد باعث ایجاد افسردگی و تغییر در کیفیت زندگی افراد می گردد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان مبتنی بر شفقت برافسردگی، اضطراب، کیفیت زندگی بیماران مبتلا به لوپوس سیستمیک بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با یک گروه گواه می باشد.جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به لوپوس سیستمیک تحت درمان در بیمارستان های شهر شیرازمی باشد (N=۷۵۰), که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی از میان جامعه آماری ۸۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه (یک گروه گواه ۲۰ نفره و ۳ گروه آزمایش ۲۰ نفره) تقسیم شدند. ابزارهای بکاررفته در این پژوهش شامل مقیاس افسردگی بک، اضطرابزونگ (SAS) و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. یافته ها: داده های گرداوری شده با روش تحلیل کواریانس نشان داد که این درمان بر لوپوس سیستمیک در مراحل پس آزمون و پیگیری تاثیر معنادار دارد (p <۰.۰۰۱). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از تاثیر روشهای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)، درمان مبتنی بر شفقت (CFT) بر بهبود افسردگی، اضطراب و کیفیت زندگی آزمودنیهای مورد مطالعه دارد. برای تبیین می توان چنین گفت که رویکرددرمانی مبتنی بر شفقت برای افراد دارای بیماری لوپوس سیستمیک تحت درمان مناسباست چرا که با زندگی روزمره ورفتارهای آن ها درطی روز همخوانی دارد.

لوپوس, شفقت درمانی, افسردگی, اضطراب, کیفیت زندگی