علی عمرانی - کارشناسی ارشد رشته ی علوم تربیتی گرایش برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت حیدریه
فائزه گلزارپور - کارشناسی ارشد رشته ی علوم تربیتی گرایش برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت حیدریه

امید به آینده به عنوان یکی از متغیرهای اساسی در نظام تعلیم و تربیت شناخته شده است در این میان سازه های فرهنگ مدرسه و احساس تعلق به مدرسه نیز به عنوان شاخص های اصلی در آموزش فراگیران شناخته می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی امید به آینده در رابطه بین فرهنگ مدرسه و احساس تعلق به مدرسه دانش آموزان پایه دوازدهم رشته تجربی انجام گرفت. روش تحقیق حاضر با توجه به ماهیت، هدف ها و فرضیه های پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری موردمطالعه در این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پایه دازدهم رشته علوم تجربی شهر مشهد در سال تحصیلی ۰۲-۱۴۰۱ هستند. که براساس جدول نمونه گیری کرجسی و مورگان تعداد ۳۶۸ نفر به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات سه پرسشنامه استاندارد امیدواری اشنایدر و همکاران (۱۹۹۱)، احساس تعلق به مدرسه بری و همکاران (۲۰۰۴) و فرهنگ مدرسه الکساندر و ساد (۱۹۹۷) استفاده شده است. نتایج نشان داد میانگین سه متغیر امیدواری، احساس تعلق به مدرسه و فرهنگ مدرسه بالاتر از حد متوسط قرار دارد. همچنین رابطه این سه متغیر با هم در ارتباط هستند و امید به آنده در رابطه بین فرهنگ مدرسه و احساس تعلق به مدرسه دانش آموزان، نقش میانجی دارد. از این رو پیشنهاد می شود در سازماندهی برنامه های درسی به امیدواری فراگیران و دادن امید به آینده به آن ها توجه بیشتر شود.

فرهنگ یادگیری، امید به آینده و احساس تعلق به مدرسه، دانش آموز