احمد نقیب زاده - استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران
حبیب الله فاضلی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه تهران

پدیدارشناسی به مثابه یک روش علمی یا یک مکتب فکری در یک سده گذشته مورد توجه بسیاری قرار گرفته است، به گونه ای که بسیاری از فلاسفه و جامعه شناسان آن را به عنوان روشی متقن در تحلیل ابژه های اجتماعی و فلسفی به کار گرفته اند و از طرفی هم بسیاری از اندیشمندان به ویژه متفکران پست مدرن آن را مورد نقد قرار داده و اندیشه های خود را با نقدهایی اساسی بر آن به عنوان یکی از آخرین مکاتب وفادار به آرمان های دکارتی انسجام بخشیده اند. هایدگر، گادامر، دلوز، بودریار و... از این جمله اند. در این نوشتار در پی آنیم تا به پدیدارشناسی به مثابه روشی علمی بپردازیم و بعضی زوایای آن را مورد مداقه قرار دهیم. در این سیر با اشاره ای به تبارشناسی پدیدارشناسی، به پدیدارشناسی روشی نزد هوسرل و بعضی مفاهیم اساسی این روش یعنی "وجه التفاقی آگاهی" و "مراحل روش پدیدارشناسی" می پردازیم و در پایان به تحولات مابعد هوسرل و تبدیل شدن روش هوسرل به مکتب پدیدارشناسی هرمنوتیک نزد هایدگر و گادامر اشاره ای خواهد شد.

: اپوخه, همدلی, روانشناسی توصیفی, پدیدارشناسی, وجه التفاتی, ایدیسیون