ثریا همتی پور - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی

فناوری های دیجیتال تغییراتی را در ماهیت و دامنه آموزش به ارمغان آورده است. نوآوری های فناورانه مانند دستگاه های هوشمند، اینترنت اشیا (IoT) ، هوش مصنوعی (AI) ، واقعیت افزوده (AR) و واقعیت مجازی (VR)، بلاک چین و برنامه های نرم افزاری فرصت های جدیدی را برای پیشرفت آموزش و یادگیری باز کرده اند (Gaol, ۲۰۲۱; OECD, ۲۰۲۱). از این رو، در سال های اخیر، سیستم های آموزشی در سراسر جهان سرمایه گذاری خود را در ادغام فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) افزایش داده (Fernández-Gutiérrez. , ۲۰۲۰) و برنامه های آموزشی خود را برای انطباق استراتژی ها یا سیاست ها اولویت بندی کرده اند. مطالعات نشان داده اند که علیرغم سرمایه گذاری انجام شده در ادغام فناوری در مدارس، نتایج امیدوارکننده نبوده و نتایج مورد نظر هنوز به دست نیامده است (Delgado, ۲۰۱۵). این مسائل در طول همه گیری COVID-۱۹ تشدید شد، تاجایی که تدریس در سطوح آموزشی را مجبور به انتقال آنلاین کرد (Daniel, ۲۰۲۰). به طور خاص، بسیاری از مدارس فقدان تجربه و ظرفیت دیجیتال پایین را نشان دادند که منجر به افزایش شکاف ها، نابرابری ها و کاهش یادگیری شد (Blasko, ۲۰۲۱). چنین نتایجی نیاز مدارس را به یادگیری و ایجاد تجربه برای افزایش ظرفیت دیجیتالی خود (کمیسیون اروپا ، ۲۰۲۰) و افزایش سطح دیجیتالی شدن خود ایجاد کرده است (Costa, ۲۰۲۱).

فناوری های دیجیتال، آموزش، تحول دیجیتال مدارس.