قربان حسینی - کارشناسی ارشد جمعیتشناسی و کارشناس پژوهشی گروه مهاجرت، شهرنشینی و بازتوزیع فضایی جمعیت، موسسه مطالعات و مدیریت جامع و تخصصی جمعیت کشور، تهران، ایران
رسول صادقی - دانشیار گروه جمعیتشناسی دانشگاه تهران و محقق موسسه مطالعات و مدیریت جامع و تخصصی جمعیت کشور، دانشگاه تهران، تهران، ایران
علی قاسمی اردهایی - استادیار گروه علوم اجتماعی، دانشگاه پیام نور، اهر، ایران
ولی اله رستمعلی زاده - استادیار گروه مهاجرت، شهرنشینی و بازتوزیع فضایی جمعیت، موسسه مطالعات و مدیریت جامع و تخصصی جمعیت کشور، تهران، ایران

هدف از مقاله پیش رو، واکاوی تحولات روند و الگوهای مهاجرت داخلی در ایران در سه دهه ی اخیر می باشد. روش تحقیق مورد استفاده در مقاله، کمی از نوع توصیفی تحلیلی و مبتنی بر تحلیل ثانویه ی داده های مهاجرت سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال های ۱۳۷۵، ۱۳۸۵ و ۱۳۹۰ است. نتایج بیانگر تغییر الگوهای جریان مهاجرت های داخلی به سمت افزایش مهاجرت های برون استانی است. مهاجرت های بین استانی از ۳۵ درصد در دوره ی ۷۵-۱۳۶۵ به ۴۰ درصد در دوره ی ۹۰-۱۳۸۵ افزایش یافته است. همچنین نتایج نشان داد بیشترین مبادله ی مهاجرتی استان های کشور با استان تهران و استان های همجوارشان بوده است. استان های تهران (به همراه البرز)، سمنان، قم، یزد و اصفهان همواره مهمترین استان های مهاجرپذیر کشور بوده اند. در مقابل، استان های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل، ایلام، چهارمحال و بختیاری، سیستان و بلوچستان، کردستان، کرمان، کرمانشاه، کهکیلویه و بویراحمد، لرستان و همدان از استان های مهاجرفرست کشور بوده اند. به طور کلی، با توجه به میزان های بالای بیکاری و کمبود فرصت های شغلی در استان های مهاجرفرست کشور و همچنین نابرابری های توسعه ای، انتظار می رود جریان مهاجرت های بین استانی در کشور افزایش یابد. ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا

مهاجرت های داخلی, مهاجرت های بین استانی, میزان مهاجرپذیری, خالص مهاجرت, الگوهای مهاجرت