شاهین احمدی شاد - دانشجوی دکتری زبان شناسی، گروه زبان شناسی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران
یادگار کریمی - دانشیار زبان شناسی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران.
غلامحسین کریمی دوستان - استاد زبانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
وحید غلامی - استادیار گروه زبان انگلیسی و زبانشناسی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران.

این پژوهش به بررسی فرآیند انضمام در کردی اردلانی با تاکید بر بازشناخت ماهیت حوزه ای این فرایند در بستر جدال نظری نحوی - صرفی می پردازد. انضمام اسم یکی از فرآیندهای واژه­سازی است که در صورت متعارف آن موضوع درونی اسمی به هسته فعل واژگانی منضم و سبب تشکیل یک فعل انضمامی می شود. بررسی داده­های زبان کردی، که از پیکره زبان کردی آنلاین دانشگاه کردستان استخراج گردیده است، نشان از آن دارد که رویکرد نحوی نمی­تواند تبیین مناسبی از انضمام اسم در این زبان به دست دهد؛ چرا که در کردی اردلانی می­توان نمونه­هایی از انضمام موضوع بیرونی به فعل را یافت که با مفروضات رویکرد نحوی مغایر است. به طور مشخص، انضمام موضوع بیرونی به فعل برآیند حرکتی تلقی می شود که در آن عنصر حرکت کننده بر رد خود حاکمیت ندارد. بر این اساس، حرکت موضوع بیرونی به سمت فعل «شرط گسترش» اشتقاق های نحوی را نقض می­کند. این شرط کمینه گرایانه در حقیقت بخشی از محدودیت هایی را که در نظریه حاکمیت و مرجع گزینی توسط «اصل محدودیت حرکت هسته» تبیین می یافتند پوشش می دهد. در نتیجه، بر پایه مشاهدات تجربی و مفروض پنداشتن شرط گسترش در اشتقاق سازه های نحوی، واضح است که انضمام اسم به فعل در کردی اردلانی را فرایندی صرفی، و نه نحوی، قلمداد کنیم.

انضمام, صرف, ساختار موضوعی, شرط گسترش, کردی