مرضیه طالشی انبوهی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
اسماعیل آقائی زاده - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
مریم جعفری مهرآبادی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

آ آگاهی از اثرات افزایش زیست­پذیری در بافت­های فرسوده شهری نیازمند ارائه تحلیلی ساختاری از آن در آینده است تا به وسیله آن افزایش کیفیت فضاهایی از این دست با به بکارگیری رویکرد زیست­پذیری، قابل سنجش و ارزیابی باشد و در نهایت به خلق مراکز شهری پویا و محله­های پایدار کمک کند. در این راستا این پژوهش با هدف غایی تحلیل ساختاری زیست­پذیری بافت های فرسوده شهری منطقه یک شهر قزوین با رویکرد آینده­پژوهی انجام شده است. از نظر روش شناسی، توصیقی- تحلیلی و از لحاظ هدف­گذاری کاربردی می­باشد. داده­ها و اطلاعات پژوهش با استفاده از مطالعات اسنادی و میدانی گردآوری شده است. جامعه آماری پژوهش ۱۶ نفر از خبرگان و متخصصان شهری می­باشند که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب گردیدند. تعداد ۱۴ متغیر برای بررسی آینده زیست پذیری بافت های فرسوده شهری، شناسایی و با نرم افزار MIC MAC مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج به دست امده بیانگر این بود که درجه پرشدگی برابر با ۰۸/۷۹% است که نشان از تاثیر زیاد عوامل بر هم بود.. علاوه بر این از مجموع ۱۵۵ رابطه قابل ارزیابی در این ماتریس، ۴۱ رابطه صفر(عدم تاثیر)، ۲۷ رابطه عدد یک (تاثیر اندک)، ۳۶ رابطه عدد دو(تاثیرگذاری قوی) و ۹۲ رابطه عدد سه (تاثیرگذاری بسیار زیاد) بوده است. در نتیجه یافته­های حاصل از بررسی متغیرهای کلیدی و موثر بر وضعیت بافت های فرسوده شهری محدوده مورد مطالعه، بیانگر ناپایداری این مناطق در ارتباط با زیست پذیری در آینده است.

زیست پذیری, بافت های فرسوده, تحلیل ساختاری, آینده پژوهی, شهر قزوین