ساسان مسعودی - دانشگاه ازاد سمنان
سید یعقوب موسوی - علوم اجتماعی دانشگاه الزهراء
محمد رضا زند مقدم - گروه جغرافیا دانشگاه سمنان

از آنجائی­که استفاده از روش تجمیع با سوالات  زیادی در بین محققان برنامه ریزی شهری روبرو بوده است ، این تحقیق در صدد است که پیامدهای اجتماعی و اقتصادی اجرای روش تجمیع در نوسازی بافت های فرسوده نواحی ۱و ۲  منطقه تهران ۱۵ را مورد مطالعه قرار دهد. پژوهش پیش رو به روش پیمایش انجام گرفته و با  استفاده از ابزار پرسشنامه و کاربرد روش نمونه­گیری طبقه­ای و تصادفی داده­ها جمع­آوری شده اند جامعه آماری تحقیق؛ شهروندان ۲۴ تا ۸۰ سال ساکن در منطقه ۱۵( نواحی ۱و ۲) شهر تهران  است. مبانی نظری پژوهش، از نظریه­های مختلف در جغرافیا و برنامه ریزی شهری استفاده و در پایان، چارچوب نظری متناسب پیشنهاد شده است. در نهایت  با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی و با استفاده از نرم­افزار spss، داده­های گردآوری شده؛ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته­اند. در خصوص ارتباط متغیرهای جمعیت شناختی با رضایت از طرح تجمیع از طریق آزمون­های تی تست، همبستگی،  اسپیرمن و پیرسون مشخص گردید که جنسیت، تحصیلات با میزان رضایت از طرح تجمیع ارتباط مستقیم دارد و سن دارای ارتباط منفی در این زمینه است. وضعیت تاهل نیز ارتباط معنی داری در این زمینه ندارد.همچنین از طریق آزمون تی تک نمونه­ای مشخص شد که نگرش شناختی، زیباشناختی و تجربه عملی ساکنین از اجرای طرح تجمیع در حد متوسط و خوبی می باشد. برمبنای ضرایب همبستگی مدل اولیه پژوهش، مشخص گردید که اثرات  اجتماعی بازسازی بافت فرسوده، تاثیری بر نوع روابط همسایگی ساکنین ندارد و پیامدهای اقتصادی بازسازی بافت فرسوده تاثیری بر میزان سرانه­های ساکنین ندارد. در نهایت بر اساس تحلیل مسیر پیامدهای اقتصادی- اجتماعی تجمیع بافت نوسازی شده، میزان اثرات مستقیم تجمیع بافت نوسازی شده بر مشارکت(۴۷/۰)و امنیت (۳۶/۰)، حس تعلق (۳۸/۰)،خدمات اجتماعی (۳۳/۰)، زمین و مسکن (۴۰/۰) بدست آمده است. همچنین با توجه به ضریب بتا مشخص شد که بیشترین تاثیر روش تجمیع بر افزایش میزان مشارکت ساکنین است.

نوسازی بافت فرسوده, تجمیع قطعات, مشارکت در نوسازی, خدمات اجتماعی, منطقه ۱۵ شهر تهران