سنجش و ارزیابی اثرات فضاهای سبزدر مجتمع های مسکونی بر میزان پایداری سبک زندگی ساکنان (مورد: مناطق ۱ و ۶ شهر شیراز)

یکی از مسائلی که به صورت کتمان­ناپذیری هم بر نحوه معماری "موثر" و هم از آن "متاثر" است، سبک زندگی مخاطبان است. در این راستا توجه به فضای سبز مسکن، به عنوان متغیر مستقلی که سبک زندگی انسان را تغییر می­دهد و به تبع آن سبک زندگی به عنوان عاملی که میزان و نحوه مصرف انرژی (توسعه پایدار) را تحت تاثیر قرار می­دهد، ضروری می­نماید. مطالعه حاضر، تاثیر فضای سبز مجتمع­های مسکونی پنجاه واحدی و بیشتر مناطق یک و شش شیراز بر پایداری سبک زندگی ساکنان را مورد کنکاش قرار داده است. در این پژوهش توصیفی- پیمایشی، ابتدا از روش کتابخانه­ای، اطلاعات جمع­آوری گردید، سپس معماری مجتمع­های مسکونی و میزان فضای سبز هر مجتمع به شکل خالص و سرانه مورد پژوهش محاسبه قرار گرفت. میزان مصرف انرژی به عنوان نماینده سبک زندگی پایدار معرفی گردید و قبوض برق (شاخص میزان مصرف) تمامی واحدهای مسکونی در دو ماه شهریور و دی ۱۳۹۶ بررسی شد. برای تبیین تاثیر فضای سبز بر مصرف انرژی و مرتبط دانستن آن به سبک زندگی، از پرسشنامه استفاده گردید. اطلاعات حاصل از پرسشنامه، بیانگر آن است که داشتن فضای سبز، استفاده از تلویزیون و اینترنت را محدود می­کند و ساعات شروع و پایان خواب را بهبود و مصرف برق را کاهش می­دهد. همچنین نتایج حاصل از برآورد مدل در نرم افزار ایویوز ۷ نشان دهنده ضریب ۰۵/۰- برای فضای سبز است. بدین معنا که با افزایش ۱ درصد فضای سبز مجتمع­های مسکونی، هزینه برق مصرفی ۰۵/۰ درصد کاهش می­یابد و به سوی سبک زندگی پایدارتر حرکت می­کند.

Keywords:

پایداری , سبک زندگی , معماری , مسکن , فضای سبز , شیراز