سیده سامرا حسینی - کارشناس ارشد روان شناسی خانواده درمانی، پژوهشکده خانواده، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
جابر داوودی - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی خانواده درمانی، پژوهشکده خانواده، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
مجتبی حبیبی - دکتری تخصصی روانشناسی سلامت، استادیار پژوهشکده خانواده دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
ریچارد فیلدینگ - دکتری روان شناسی بالینی، مرکز آموزش و پژوهش روان-غددشناسی دانشگاه هنگ کنگ، چین

هدف: ابتلا به سرطان سینه نگرانی­هایی را در افراد مبتلا در مورد درمان، عوارض جانبی، بستری­های بیمارستانی و هزینه­های درمان به­وجود می­آورد که این نگرانی­ها شایع است. از آنجا که خودکارآمدی یکی از فاکتورهای شخصی منحصر به ­فرد است، می­تواند بر توانایی فردی افراد و درک بهتر از این­که چه انتظاری باید قبل، در طول و بعد از عمل جراحیدر سرطان سینه داشته باشند تاثیر گذارد. تحقیق حاضر به مقایسه­ انتظار از نتیجه­ درمان جراحی ماستکتومی و پیامد درمانی ادراک شده بر اساس میزان خودکارآمدی در زنان مبتلا به سرطان سینه می­پردازد. روش: در این پژوهش ۳۰۰ زن مبتلا به سرطان سینه، قبل و بعد از عمل ماستکتومی با استفاده از پرسشنامه­ های خودکارآمدی عمومی و ناهم­خوانی بین انتظار و پیامد جراحی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ­ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد بین بیماران با خودکارآمدی بالاو پایین، ­­بین سطح پیشرفت بیماری و نیز بین اندازه­ی تومور سینه، بر اساس انتظار از نتیجه جراحی و پیامد درمانی ادارک شده تفاوت معنی­دار وجود داشت. بین میزان خودکارآمدی زنان در دو گروه مسن و غیرمسن، تفاوت معنادار بود. نتیجه­ گیری: خودکارآمدی بالا می تواند بعد از عمل جراحی در ایجاد سازگاری اجتماعی اولیه مفید واقع شود، اما از طرفی منجر به ناچیز پنداشتن اثرات منفی جراحی می­شود و ممکن است سازگاری روانی را مختل کند؛ بنابراین خودکارآمدی بالا به ­طور غیر مستقیم نقش قابل توجهی در افزایش مشکلات بعد از عمل جراحی ماستکتومی دارد.

خودکارآمدی, انتظار از نتیجه درمان, پیامد درمانی ادراک شده, سرطان سینه