محمد شیخی - دانشیار گروه برنامه ریزی شهری و توسعه منطقه ای، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
مجتبی رفیعیان - دانشیار گروه شهرسازی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
اسماعیل پیری - کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
شهرام پشابادی - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران

تاب آوری رویکردی است که در آن یک موقعیت پایدار است و فرض بر این که در برابر شوک های خارجی محافظت می شود. تاب آوری رویکردی پیشگیرانه است که در آن یک محیط بی ثبات نیاز به انطباق دارد. تاب آوری به عنوان ظرفیت یک سیستم برای حفظ هویت سیستم، پس از یک اختلال در محیط زیست شناخته شده و در سراسر جهان، در جوامع مختلفی که در معرض حوادث آسیب زا از جمله زلزله هستند مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این پژوهش سنجش تاب آوری شهر کامیاران در مقابل سوانح طبیعی (زلزله) است. روش تحقیق  توصیفی- تحلیلی و از نظر هدف کاربردی است. جهت انجام پژوهش از روش دلفی استفاده شد و برای انجام آن پرسشنامه ای بین ۳۵ نفر از متخصصان و مدیران امور شهری کامیاران توزیع شد و نظرات آن ها در مورد ۷ مولفه محیط زیستی، اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، ساختاری-کالبدی، زیرساخت ها، مدیریتی و زیرساخت های آموزشی- فرهنگی جمع آوری گردید. پرسشنامه شامل طیف پنج گزینه ای لیکرت می­باشد. جهت تحلیل آمار و اطلاعات جمع آوری شده از نرم افزارهای spss.۱۹ و Excelو از آزمون t تک نمونه ای استفاده شده است. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که از میان ۷ مولفه یادشده میانگین مولفه محیط زیست بالاتر از میانگین معیار (۳) و برابر با (۵۴/۳)، میانگین مولفه اجتماعی- فرهنگی تقریبا برابر با میانگین معیار و معادل  (۰۹/۳) و میانگین ۵ مولفه دیگر کمتر از میانگین معیار (۳) قرار دارند در این میان کمترین میانگین مربوط به شاخص مدیریتی با میانگین(۸/۱) می باشد. میانگین کلی تاب آوری شهر کامیاران در کلیه مولفه یادشده برابر با  (۶۴/۲) می­باشد که پایین تر از میانگین معیار (۳) قرار دارد و نشان از عدم تاب آوری شهر کامیاران و آسیب پذیری آن در برابر زلزله است.

تاب آوری, سوانح طبیعی, آسیب پذیری, زلزله, کامیاران