بهمن بهمنی - استادیار، گروه مشاوره، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی،تهران
مائده نقیائی - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران
علی قنبری مطلق - استادیار، گروه رادیوتراپی آنکولوژی،دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران
بیژن خراسانی - دانشیار، گروه علوم بالینی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران
آیدا دهخدا - کارشناسی ارشد مشاوره توانبخشی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران
فهیمه علی محمدی - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران

هدف: رضایت­مندی زناشویی از مهم ترین پیامدهای یک رابطه زناشویی مطلوب و شاخصی مهم جهت قضاوت در مورد میزان کارآمدی آن محسوب می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر سرطان سینه بر رضایت­مندی زناشویی در طی مراحل تشخیص و درمان پزشکی آن از طریق مقایسه با زنان سالم صورت گرفت. روش: با استفاده از طرح مطالعه توصیفی مقایسه ای، پنجاه زن مبتلا به سرطان سینه مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) و پنجاه زن از جمعیت عادی با استفاده از نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب و به پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss-۱۹ برای محاسبه آزمون t مستقل پردازش شدند. یافته ها: یافته ها حاکی از معنادار بودن تفاوت میانگین های دو گروه (۰۰۱./=sig ) و پایین تر بودن رضایت­مندی زناشویی زنان مبتلا به سرطان سینه بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته این پژوهش و با در نظر گرفتن نتایج سایر مطالعات مرتبط به نظر می رسد که پرداختن به رضایت­مندی زناشویی زنان در طی مراحل اولیه تشخیص و درمان سرطان سینه یک ضرورت بهداشت روان محسوب می شود.

رضایت مندی زناشویی, سرطان, سرطان سینه