مریم بیدادیان - .کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم، گروه چاقی، دانشگاه علوم پزشکی تهران
هادی بهرامی احسان - دانشیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران
حمید پورشریفی - دانشیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تبریز
شقایق زهرایی - استادیار دانشگاه الزاهراء

هدف: چاقی یکی از مشکلات تهدیدکننده سلامتی و دومین عامل عمده قابل ­پیشگیری مرگ است که شیوع آن روبه افزایش است. شایع­ترین پیامد درمان چاقی در میان بزرگسالان، بازگشت وزن است و اولین هدف در این حیطه باید جلوگیری از بازگشت وزن تدریجی باشد. پژوهش حاضر به منظور تعیین قدرت پیش بینی عوامل زیستی روانی اجتماعی در نگهداری وزن افراد مبتلا به اضافه­وزن و چاقی صورت گرفته است. روش: به همین منظور ۱۵۷ نفر از زنان چاق مراجعه­کننده به کلینیک کاهش وزن بیمارستان سینا به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. این افراد پرسشنامه­های خودگزارش­دهی را در ابتدای ورود به درمان تکمیل کردند و سپس مورد مداخله رژیم غذایی و طب ورزش قرار گرفتند. در پایان ماه ششم، وزن افراد سنجیده شد و میزان کاهش وزن صورت گرفته ارزیابی شد. یافته­ها: نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون گام به گام نیز نشان داد که از میان متغیرهای پژوهش، متغیرهای وزن­ذهنی، نوسان وزن، اضطراب صفت، اضطراب حالت، رضایت بدنی و ارزشیابی قیافه از قدرت پیش­بینی بیشتری در تبیین واریانس نگهداری وزن برخوردارند و در مجموع توانستند ۳۷% از توفیق نگهداری وزن را تبیین کنند. نتیجه­گیری: براساس پژوهش حاضر می­توان نتیجه گرفت که نگهداری وزن با وزن ذهنی، نوسان وزن، اضطراب حالت و رضایت بدنی، رابطه مثبت معنادار و با اضطراب صفت و ارزشیابی قیافه، رابطه منفی معنادار دارد. بنابراین، ضروری است تا در مداخلات بالینی درمان چاقی، برنامه­ریزی لازم برای مداخله در سطوح شناختی و نیز هیجانی صورت گیرد.

نگهداری وزن, تصویر بدنی, اضطرا حالت و صفت