محمد جواد خوش طالع - کارشناس ارشد برنامه ریزی درسی، گروه علوم تربیتی، واحد میمه، دانشگاه آزاد اسلامی، میمه، ایران
فرزانه واصفیان - گروه علوم تربیتی، واحد اردستان، دانشگاه آزاد اسلامی، اردستان، ایران.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تدریس مبتنی بر شبیه سازی درس فیزیک بر یادگیری خودراهبر دانش آموزان متوسطه دوم بود. این پژوهش روی دانش آموزان پایه دوازدهم رشته علوم تجربی شهر اصفهان بالغ بر ۷۳۵۸ نفر در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷به روش نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه انجام شد. از این رو ۵۴ نفر از دانش‎آموزان دبیرستان ماندگار سعدی به روش نمونه گیری در دسترس در دو کلاس ۲۷ نفره به صورت تصادفی ساده به عنوان گروه آزمایش و گواه تقسیم بندی شدند. گروه آزمایش نمونه شبیه سازهای درس فیزیک (مباحث فیزیک اتمی و هسته ای) را از پایگاه اینترنتی دانشگاه کلرادو بولدر که در مباحث به کار رفته همخوانی داشته و اکثر مفاهیم پایه ای را در خود دارد را در آزمایشگاه رایانه دبیرستان و گروه کنترل با روش تدریس سنتی (سخنرانی) در ۱۶ جلسه ۹۰ دقیقه‎ای، به مدت ۸ هفته دریافت کردند. جهت سنجش یادگیری خودراهبر بر اساس دیدگاه گاریسون (Garrison,۱۹۹۷) در سه خرده مقیاس خودمدیریتی، خود رغبتی و خودنظارتی، از آزمون یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (Fisher & et al., ۲۰۰۱) که پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرانباخ ۸۴/۰ بدست آمد، استفاده شد. داده‎های پژوهش با استفاده از نرم افزارSPSS ۲۵  در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل کواریانس) تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد، روش تدریس مبتنی بر شبیه سازی توانسته یادگیری خودراهبر را در فراگیران رشد داده و تفاوت مشاهده شده در هر سه خرده مقیاس خودمدیریتی، خودرغبتی و خودنظارتی معنادار بود.

روش تدریس شبیه سازی, فیزیک, یادگیری خودراهبر