فریبا اسفندیاری - دانشجوی دکترای روان شناسی، گروه روان شناسی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.
مجید برزگر - استادیار گروه روان شناسی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.
آذرمیدخت رضایی - استادیار گروه روان شناسی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.
سلطانعلی کاظمی - استادیار گروه روان شناسی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.

پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثربخشی دو روش مداخله آموزش کیفیت زندگی والدین و آموزش یادگیری اجتماعی هیجانی دانش آموزان بر کاهش علایم اختلال سلوک دانش آموزان انجام شد. این پژوهش به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش، دانش آموزان پسر پایه های چهارم، پنجم و ششم ابتدایی مبتلا به اختلال سلوک، شهر شیراز، درسال تحصیلی ۹۷-۹۶ بودند. نمونه پژوهش شامل؛ ۴۵ نفر از این دانش آموزان بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه آزمایشی اول؛ والدین ۱۵ نفر از این دانش آموزان دارای، که برنامه آموزشی مبتنی برکیفیت زندگی درمانی را طی ۸ جلسه ۲ ساعتی، دریافت نمودند. گروه آزمایشی دوم ۱۵ نفر از دانش آموزان دارای اختلال سلوک که برنامه آموزشی یادگیری اجتماعی – هیجانی را ، طی ۸ جلسه ۱ ساعتی، دریافت نمودند و گروه سوم؛ گروه کنترل که دانش آموزان و والدین آن ها هیچ گونه آموزشی دریافت نکردند. پس از انجام مداخلات آموزشی، پرسشنامه علایم مرضی کودکان، به عنوان پس آزمون توسط والدین، تکمیل گردید. در تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. براساس نتایج به دست آمده، در گروه های  آزمایش، نسبت به گروه گواه، در مرحله پس آزمون، کاهش معنادار علایم اختلال سلوک مشاهده شد(۰۰۱/۰  P). هر دو مداخله بر بهبود علایم اختلال سلوک تاثیر مثبت داشته است. اما مداخله به روش یادگیری اجتماعی- هیجانی دانش آموزان، نسبت به آموزش کیفیت زندگی در مادران، اثربخشی بیشتری داشته است.

اختلال سلوک, یادگیری اجتماعی هیجانی, کیفیت زندگی