مریم اسدیان - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی دانشگاه گیلان
زهرا امیری - استادیار و عضو هیئت علمی گروه توسعه روستایی دانشگاه گیلان
محمدحسین منهاج - استادیار و عضو هیئت علمی گروه توسعه روستایی دانشگاه گیلان

توسعه اقتصادی دیگر یک مقوله داخلی نیست و هیچ کشوری نمیتواند به تنهایی با اتکا به منابع و نیروهای درونی به توسعه دست یابد. بخش کشاورزی در اقتصاد ایران به لحاظ دارا بودن قابلیتها و ظرفیتهای بسیار زیاد تولید از اهمیت ویژهای برخوردار است.تکیه بر بخش کشاورزی و توسعه و گسترش صادرات این بخش میتواند زمینه مناسبی را برای حضور این کشور در بازارهای جهانی و استفاده از مزایای آن فراهم آورد. بیتردید، با توسعه کمی و کیفی صادرات غیر نفتی، کشور ایران از اتکا به صادراتمحدودی از کالاهای سنتی و نفتی رهایی خواهد یافت با توجه به مطالعه مروری صورت گرفته در این مقاله ایران در بخشکشاورزی در فرایند الحاق به سازمان تجارت جهانی دارای مزیت نسبی است و محصولات باغی ایران در بازار جهانی قادر به رقابت با مشابه خارجی است اما به دلیل محدودیتها و موانع اساسی، از جمله نبود توسعه پایدار، کمبود سرمایهگذاری، عدم تعادل دررابطه مبادله بین بخشهای اقتصادی و انتقال کمکها و یارانههای مورد نیاز این بخش به بخشهای فاقد مزیت نسبی و ... ازظرفیت موثر استفاده نمیشود بهطوریکه با رفع این موانع میتوان ظرفیتهای تولید را افزایش داد و گامی در جهت خوداتکایی و توسعه صادرات و حضور در بازارهای جهانی فراهم آورد

مزیت نسبی، محصولات کشاورزی، تجارت جهانی، اقتصاد، توسعه، صادرات