رضا طاهری تهرانی - دانشگاه اصفهان
هادی امیری - دانشکده علوم اداری و اقتصاد، دانشگاه اصفهان

در این مقاله، تجربیات حاصله در دانشگاه اصفهان در رابطه با شرکت های دانش بنیان ارائه می گردد. ما در دانشگاه اصفهان موفق شدیم رابطه موثری بین دانشکده ها و شرکت های دانش بنیان ایجاد کنیم. این رابطه باعث می شود تا دانشکده ها و شرکت های دانش بنیان از مزایای ارتباط دوطرفه خود بهره مند شوند. این امر، به خوبی بخش مهمی از ایرادات موجود را حل می کند زیرا در حال حاضر، دانشگاه ها و پارک های علم و فناوری از دستاوردهای شرکت های دانش بنیان خود، به خوبی بهره مند نمی شوند. این مشکل اساسی در دانشگاه ها بیشتر از پارک ها است زیرا برقراری ارتباط بین ساختارهای آموزش (دانشکده ها) و ساختارهای ارزش آفرینی، خود با مشکلات متعددی همراه است. در این میان، دانشگاه های دولتی که نمی توانند در سهام داری شرکت های دانش بنیان نیز ورود کنند، وضعیت نامطلوب تری از دانشگاه های غیردولتی دارند. تجربه حاصل شده در پارک های علم و فناوری و دانشگاه ها نشان می دهد که حتی اگر این ساختارها در شکل دهی و حمایت از شرکت های دانش بنیان موفق عمل کرده باشند اما موفق نشدند مزیت ها و فوائد آن ها را به یک جریان داتمی تبدیل نمایند. به این معنا که شرکت های دانش بنیان شکل گرفته و بلوغ یافته، ارتباط معناداری با دانشکده ها ندارند و در ادامه مسیر رشد خود، از پارک یا دانشگاه، خارج شده و مزیتی از آن ها به دانشگاه نمی رسد. دانشگاه اصفهان در مسیر ایجاد ناحیه ی نوآوری به تجربه جدیدی دست یافت که می تواند احتمال شکل گیری یک رابطه ی برد-برد بین دانشگاه و شرکت های مورد حمایت آن را افزایش دهد. این تجربه، استفاده از شرکت های دانش بنیان به عنوان بازوان اجرایی یا شرکای راهبردی دانشگاه در ارتباط با صنعت و جامعه است. بدین معنا که دانشگاه هنگامی که برای ارائه ی خدمات تخصصی با شرکت های بیرونی وارد مذاکره می شود، این شرکت ها به عنوان عوامل اجرایی به ایفای نقش خواهند پرداخت.

دانش بنیان، ناحیه نوآوری، شرکای راهبردی، پارک علم و فناوری