مریم پورطالب - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی،موسسه عالی زند شیراز
اکرم ملک زاده - استادیار،گروه روانشناسی ،دانشگاه پیام نور،تهران

دوره نوجوانی مرحلهای حساس و مهم در زندگی اجتماعی افراد میباشد. از آنجا که رفتار و تعاملات افراد تابعی از نگرشها و اندیشه های افراد است، آموزشوکسب مهارتهای اجتماعی همچون مثبت اندیشی میتواند به بهبود تعاملات و روابط نوجوانان با والدین و سایر افراد بسیار اثرگذار باشد. بدین ترتیب هدف پژوهش حاضر، واکاوی تاثیر آموزش مثبت اندیشی بر بهبود کیفیت رابطه دانشآموزان با پدرشان بود. در این پژوهش تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل، ۵۶ دانشآموز دختر مقطع متوسطه دوم ناحیه ۲ شیراز در سال تحصیلی ۱۳۹۷-۹۸ به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب گردید و سپس این دانش آموزان به صورت تصادفی و به نسیت مساوی در دو گروه آموزش و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری دادهها، پرسشنامه ولی - فرزندی فاین بود. آزمودنیهای گروه آزمایش، آموزش مهارتهای مثبتاندیشی را طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۰ و آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش مهارتهای مثبت اندیشی تاثیر معناداری بر بهبود کیفیت رابطه دانش آموزان با پدرشان دارد. نتایج حاکی از آن است که آموزش مثبت اندیشی بر بهبود ابعاد عاطفه مثبت، آمیزش پدرانه و گفت و شنودوکاهش خشم در رابطه بین فرزند و پدر تاثیر معناداری دارد.

آموزش مثبت اندیشی، رابطه ولی-فرزند، دانش آموزان دختر.