الناز موسی نژاد جدی - دانشکده روانشناسی، دانشگاه تبریز
شهرام واحدی - هیئت علمی دانشگاه تبریز
محمد علی نظری - دانشگاه تبریز
تورج هاشمی نصرت آباد - دانشیار گروه روانشناسی دانشگاه تبریز

گزارش اندازه ­اثر در طرح­های تک ­آزمودنی در سال­های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. روش­های متنوعی برای محاسبه اندازه اثر در طرح­های تک ­آزمودنی وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف توصیف محاسبه اندازه­ اثر با استفاده از روش­های ناهمپوش که غیرپارامتریک و نابسته به توزیع هستند و همچنین بررسی نقاط قوت و ضعف هر یک از این روش­ها را انجام شد. در یک پژوهش تک ­آزمودنی از نوع AB دوازده جلسه درمان نوروفیدبک برای بررسی اثربخشی آن بر بهبود توجه بینایی- فضایی در یک کودک ۸ ساله مبتلا به اختلال خواندن انجام شد. برای    جمع­آوری داده­ها از آزمون پاسنر استفاده شد و برای تحلیل داده­ها، اندازه اثر با استفاده از     روش­های ناهمپوش PND، PAND، ECL، PEM، NAP و TAUnovlap محاسبه شد. نتایج پژوهش نشان داد که میزان اندازه اثر با استفاده از روش­های ناهمپوش بین ۶۹ تا ۸۴ درصد به­دست آمد که­ نشان­دهنده اثربخشی مثبت نوروفیدبک در بهبود توجه بینایی- فضایی بود. پژوهش حاضر می­تواند راهنمای پژوهشگران و درمانگران در نحوه استفاده از روش­های ناهمپوش برای محاسبه اندازه اثر در طرح­های تک­ آزمودنی و تصمیم­گیری درباره اثرات درمان باشد.

اندازه اثر, روش های ناهمپوش, طرح تک آزمودنی