مهدی دادگر - دانشجومعلم کارشناسی آموزش زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان ایلام

تزویر در شعر حافظ ، یکی از بن مایه ها و زیبایی های شعر او را تشکیل می دهد و زاهد ، واعظ ، صوفی ، مفتی ، امام ، شیخ ، محتسب و حتی پیر ریایی اصلی ترین عناصر ریا و فساد زمانه حافظ هستند . فساد و ریای زمانه حافظ توسط همین اشخاص شکل می گیرد و بدون وجود این اشخاص معنایی ندارد . حافظ با ابزاری که در اختیار خود دارد سعی می کند تا تزویر این اشخاص را نمایان سازد . هدف اصلی این پژوهش، آشکارسازی صفات منفی شخصیت های مفسد دیوان حافظ در جهت مبارزه با آنها ، بررسی نحوه مبارزه حافظ با ریاکاران ، قیام علیه ابزار ریا و استفاده از بیان طنز و گزنده خود در برابر آن هاست . این مقاله به دو بخش کلی زهد و ریا تقسیم می شود که بخش اول شامل : زهد ، زاهد و نگاه حافظ به زاهد و رفتار مبارزی او با زاهدان است و بخش دوم شامل : ریا و ریاکاران ، نگاه حافظ به ریا و برخورد و مبارزه متفاوت حافظ با هر یک از اشخاص ریاکار است . روش گردآوری اطلاعات در این مقاله ، روش کتابخانه ای ، توصیفی - تحلیلی است .

تزویر و ریا ، زهد ، حافظ ، زاهد ، صوفی