سنجش قابلیت بالقوه سرزمین منطقه 22 شهرداری تهران به منظور کاربری توسعه شهری

بررسی قابلیت بالقوه سرزمین در واقع سنجش موجودی و توان بالقوه سرزمین با ملاکها و معیارهای مشخص و از پیش تعیین شده است. هدف از فرآیند سنجش قابلیت بالقوه سرزمین منطقه 22 شهرداری تهران، عینیت بخشیدن به قابلیت بالقوه سرزمین در قالب کاربری توسعه شهری در راه نیل به ارتباطات و تعاملات بین فعالیتهای انسانی، جوامع بشری و توان سرزمین برای حصول به آمایش سرزمین است. بدین منظور در گام اول، کار شناسایی و تهیه نقشه های منابع اکولوژیکی پایدار (شامل نقشه های فیزیوگرافی، تیپ خاک، تیپ و تراکم پوشش گیاهی، زمین شناسی و سنگ شناسی( و ناپایدار (مشتمل بر نقشه های منابع آب، زیستگاههای حیات وحش، اقلیم و کابری اراضی) در عرصه 6000 هکتاری تحت مطالعه انجام گرفت. در گام بعدی با رویهم گذاری ن قشه های شیب، جهت های جغرافیایی و ارتباع از سطح دریا، نقشه واحدهای شکل زمین با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) تهیه گردید. با هم پوشانی نقشه های تیپ خاک و جوامع گیاهی، نقشه یگانهای زیست محیطی آماده شد. در مرحله بعد با تنظیم و کدبندی اطلاعات جداول یگانهای زیست محیطی و تطابق آنها با مدلهای اکولوژیکی کاربری توسعه شهری ایران، مدلهای اکولوژیکی ویژه طبقات مختلف کاربری توسعه شهری این منطقه به شیوه ارائه مدل ریاضی خطی تعیین و نقشه های طبقات این کاربری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی تهیه گردید. نتایج مطالعات سنجش قابلیت بالقوه منطقه مورد مطالعه نشان می دهد که غالب عرصه تحت مطالعه دارای توان 2 (نسبتاً مناسب) توسعه شهری است. در این بین اراضی واقع در مناطق با شیب زیاد، مسیل ها و حرایم گسلهای موجود در منطقه واحجد طبقه 3 (نامناسب) برای توسعه شهری هستند. بزرگترین عامل محدود کننده توسعه منطقه کمبود منابع آب تشخیص داده شد.

Keywords:

ارزیابی توان اکولوژیک , توسعه پایدار , سامانه اطلاعات جغرافیایی , توسعه شهری