رامین افشاری - دکترای تخصصی روانپزشکی/مدیر درمان دانشگاه علوم پزشکی شیراز
ایرج زارع - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه علوم پزشکی شیراز
لادن معین - دکترای مشاوره/استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت
قاسم نظیری - دکترای روانشناسی بالینی/استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات فارس
محمدرضا نقوی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه علوم پزشکی کرمان

هدف از این پژوهش، تبیین اثربخشی طرحواره درمانی گروهی در تعدیل نمرات اختلالات شخصیت افراد وابسته به مواد می باشد. این تحقیق بر روی افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون در مراکز دولتی شهرستان شیراز انجام گرفت. گروه نمونه شامل ۳۰ نفر از افراد تحت درمان بوده که به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل مصاحبه بالینی بر اساس DSM، پرسشنامه کوتاه طرحواره های ناسازگار یانگ، پرسشنامه چند محوری میلون II، پرسشنامه پیشرفت درمانMAP بوده و روش های آماری استفاده شده در این تحقیق، روشهای توصیفی و غیر پارامتریک مان ویتنی U می باشد. در پایان دوره درمان، اختلاف نمرات قبل و بعد از درمان در محورهای اختلالات شخصیت دسته B، پیشرفت درمان نگهدارنده با متادونMMT)) و طرحواره های ناسازگار اولیه درگروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری را نشان داد. در نتیجه طرحواره درمانی گروهی می تواند بعنوان یک رویکرد درمانی مناسب در بهبود علائم اختلال شخصیت، تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه و پیشرفت درمان افراد وابسته به مواد در نظر گرفته شود.

طرحواره, اختلال شخصیت دستهB, گروه درمانی, وابستگی به مواد, پرسشنامه