حمید برقی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
یوسف قنبری - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
احمد حجاریان - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا روستایی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

چکیده شناخت تفاوت های موجود بین مناطق مختلف در سطح استان از نظر میزان برخورداری آنها از شاخص های گوناگون، به منظور آگاهی از سطوح توسعه و یا محرومیت، کاهش نابرابریهای منطقه ای و تنظیم برنامه های متناسب با شرایط و امکانات هر منطقه، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. این پژوهش با بهره گیری از روش موریس، به تعیین درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان اصفهان در زمینه شاخص های عمده بخش کشاورزی پرداخته و هدف اصلی آن یافتن میزان شکاف موجود بین شهرستان ها و نوع محرومیت آنهاست. جامعه آماری تحقیق کل شهرستان های استان اصفهان را شامل می شود. چهارده شاخص مورد استفاده در این تحقیق که از سرشماری های عمومی کشاورزی ۱۳۸۲ و نفوس و مسکن ۱۳۸۵ استخراج گردیده اند، بیشتر بر مسایل مدیریت منابع شهرستان ها در زمینه کشاورزی تاکید دارند. نتایج تحقیق، حاکی از آن است که؛ شکاف و نابرابری بین شهرستان ها در زمینه فعالیت های کشاورزی عمیق بوده و نسبت آن تا ۶/ ۱۴ برابر است. شهرستان اصفهان، فلاورجان، نجف آباد در زمره شهرستان های توسعه یافته و خوانسار، چادگان و فریدون شهر از محروم ترین شهرستان ها از نظر شاخص های مورد بررسی هستند.

توسعه یافتگی, ضریب توسعه یافتگی موریس, توسعه کشاورزی, استان اصفهان