سمانه رضایی - کارشناس معماری اداره مطالعات و طراحی شهری،شهرداری شیراز

این مقاله گام های اولیه را به سمت توسعه یک چارچوب نظری زیبایی شناسی عصبی متفکرانه از طریق پویایی حسی حرکتی برمی دارد. ما ابتدا استدلال می کنیم که این حوزه جدید تا حد زیادی از دستور کار تحقیقاتی معاصر در زیبایی شناسی عصبی حذف شده است و بنابراین حوزه ای از پتانسیل استفاده نشده باقی می ماند. ما به دنبال تعریف این حوزه هستیم تا یک تحقیق روشن و متمرکز در مورد ظرفیت هنر و معماری برای القای حالت های پدیدارشناختی از نوع متفکرانه ایجاد کنیم. با ارائه یک گزارش حسی- حرکتی از تجربه معماری، ما عملیاتی می کنیم که چگونه هماهنگی با معماری می تواند منجر به حالت های متفکرانه شود. در تقابل روش های القا شده از بیرون با روش های القایی درونی برای برانگیختن یک حالت متفکرانه، ما استدلال می کنیم که معماری ممکن است به طور خود به خود و بدون زحمت به چنین حالت هایی منجر شود زیرا ویژگی های ساخته شده خاصی به طور طبیعی با سیستم حسی-حرکتی ما طنین انداز می شوند. ما پیشنهاد می کنیم که درک فرآیند رزونانس و هماهنگی بین حالت های داخلی و خارجی، چیزی است که فرصتی برای یک حالت متفکرانه ناشی از بیرون ایجاد می کند. در نهایت، ما مطالعات علوم اعصاب معماری را مرور می کنیم، به تفصیل در مورد نواحی مغز درگیر در چنین پاسخ های متفکرانه زیبایی شناختی می پردازیم، نمونه های معماری ارائه می کنیم، و به مشارکت هایی که این حوزه جدید تحقیق ممکن است در زمینه هایی مانند جنبش طراحی مبتنی بر شواهد در معماری داشته باشد اشاره می کنیم.

پدیدارشناسی عصبی، زیبایی شناسی عصبی، حالت های متفکر، تجربه معماری، رفاه