ریحانه دروگری - دکتری حقوق بین الملل عمومی، مدرس دانشگاه
مائده عباس زاده - دانشجوی کارشناسی رشته حقوق

استفاده از سیستمهای تسلیحاتی خودآیین به دلیل قابلیتهای بالقوه مخرب آن، اغلب مورد بحث حقوقدانان است. این امر تا حدی نتیجه یک تصور اشتباهی است که سیستمهای تسلیحاتی خودگردان کنترل انسانی ندارند. حتی تسلیحات کاملا خودآیین نیز دارای نفوذ و نظارت انسانی هستند. تصمیمات این سیستمهای تسلیحاتی کاملا مستقل، این توانایی را دارد که قبل از مداخله یک اپراتور، از مرزهای قانونی، اخلاقی و خط مشی عبور نماید . محدودیت قانونی برای استفاده از سلاح های کاملا خودآیین وجود ندارد. نمونهای از آنچه ممکن است به عنوان استفاده غیرقانونی از یک سیستم تسلیحاتی خودآیین در نظر گرفته شود، حمله ای است که باعث درد و رنج غیرضروری برای رزمندگان یا غیرنظامیان دشمن میشود. علاوه بر این، ممکن است برای یک ماشین، تصمیمگیری برای حمله مرگبار به اهداف انسانی غیراخلاقی باشد. پتانسیل جنگهای ناگهانی بین دولتها که با سلاح های خودآیین تحریک میشود، نیز نگران کننده است. دولتهایی که به دنبال این تسلیحات هستند، به دلیل کندی روند قانونگذاری احتمالا، در آینده توسط سیاست جهانی، محدود نخواهند شد. با این حال، چندین دولت و سازمانهای بشردوستانه غیردولتی درحال حاضر به دنبال قواعد بین المللی برای محدود کردن استفاده از این سلاحها هستند. پژوهش حاضر با بهرهگیری از روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به دنبال بررسی و پاسخ به این پرسش اصلی است که استفاده از سلاحهای خودآیین حقوق بین الملل بشردوستانه را با چه چالشهایی روبرو میسازد؟

هوش مصنوعی؛ سلاح های خودآیین؛ حقوق بین الملل بشردوستانه؛ چالش های حقوقی