یعقوب ابدالی - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیای انسانی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
عارفه رمضانی حاجی محله - کارشناسی ارشد جغرافیای انسانی و آمایش، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
محسن معینی نسب - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.

شهر سنندج در فرآیند رشد و توسعه کالبدی از دهه ۱۳۴۰ تاکنون ۱۶ روستا را در خود ادغام نموده است، تعداد زیادی از این روستاها بر روی مناطق سیل خیز، بعضا گسل­ها یا در مناطق مستعد زمین­لغزش واقع شده اند. هدف پژوهش حاضر تحلیل تاب­آوری نواحی پیراشهری سنندج در برابر مخاطرات محیطی است. روش پژوهش کمی–تحلیلی است. جامعه آماری این پژوهش، شامل ۴۰۰ نفر از ساکنین روستاهای پیراشهری سنندج است. برای وزن­دهی به شاخص­های پژوهش از نظرات ۳۰ نفر از کارشناسان بهره گرفته شد، جهت رتبه­بندی سکونتگاه­های ناحیه پیراشهری سنندج به لحاظ تاب­آوری از مدل Fuzzy Topsis و برای شناسایی و ارزیابی نقاط قوت، ضعف، فرصت­ها و تهدیدها از روش تحلیل SWOT، استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان می­دهد براساس جواب ایده­آل تاپسیس فازی به ترتیب روستا­ی سرنجیانه علیا با (۱۰/۰)، روستای آرندان با (۱۳/۰)، روستای گریزه با (۱۴/۰)، روستای خشکه دول با (۱۶/۰) و روستای سراب قامیش با (۱۷/۰) دارای نزدیک­ترین فاصله با جواب ایده­آل مثبت و دورترین فاصله با جواب ایده­آل منفی می­باشند. همچنین حوزه منفصل شهری نایسر با (۳۱/۰)، روستای قلیان با (۳۱/۰)، روستای آساوله با (۳۰/۰)، باباریز با (۳۰/۰) و حوزه منفصل شهری ننله با (۲۹/۰) دارای دورترین فاصله با جواب ایده­آل مثبت و نزدیک­ترین جواب با گزینه ایده­آل منفی هستند. به عبارتی روستاهای سرنجیانه علیا، آرندان، گریزه، خشکه دول و سراب قامیش دارای بیشترین میزان تاب­آوری در ناحیه پیراشهری سنندج هستند ناحیه منفصل شهری نایسر، روستاهای قلیان، آساوله و باباریز و حوزه منفصل شهری ننله دارای کم­ترین میزان تاب­آوری در ناحیه پیراشهری سنندج هستند.

تحلیل راهبردی, مخاطرات محیطی, تاب-آوری, نواحی پیراشهری, سنندج