فاطمه محمودی - کارشناسی ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی
حانیه الماسیان - کارشناسی ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی

اختلالات نافذ رشد اولین بار در سال ۱۹۸۰ برای شرح گروهی از اختلالات بکار برده شد که با مشخصات اختلال در ایجاد روابط معمول بین فردی و اجتماعی و اختلال در فعالیتهای تصوری۲ و اشکال در به دست آوردن مهارت های گفتاری و غیرگفتاری و تمایلات محدود به یک سری فعالیتها و علائق و تمایل به تکرار نمودن آنها تعریف می شد. اوتیسم یکی از شایع ترین اختلال های روان پزشکی کودکی اوتیسم می باشد. علیرغم دامنه وسیع رفتارهایی که به وسیله واژه اوتیسم پوشش داده می شود، تقریبا چهار نشانه وجود دارد که به طور غیرقابل تغییر مورد تاکید است: انزوای اجتماعی، عقب ماندگی ذهنی، نقایص زبانی و رفتارهای کلیشه ای. این کودکان از هر تماس اجتماعی کناره گیری می کنند؛ وضعیتی که در تنهایی افراطی اوتیسم نامیده می شود (شهریاری، ۱۳۸۶، به نقل از سالمی خامنه، ۱۳۹۱)، اوتیسم یک بی نظمی پیچیده در کارکرد ارتباطی است که با اختلال رفتاری همراه است. این آسیب شناسی به مجموعه ای از ابزارهای ارتباطی و تماس با دیگری مربوط می شود و بزودی به عنوان یک اختلال رشدی ظاهر شده و تمام قلمروهای اکتسابی کودک را دچار آسیب می کند (دومانت و دبرا۳، ۲۰۰۵ به نقل از یقینی، ۱۳۹۲). این اختلال معمولا تا پیش از ۳ سالگی تشخیص داده می شوند، ولی با بررسی دقیق رفتار کودک، می توان سن تشخیص را تا زیر ۲ سال، تقلیل داد (گری و تانژ۴، ۲۰۰۱).

سبک های دلبستگی، سبک های کمال گرایی، سبک های والدگری، اختلالات رفتاری.