سنجش سطوح توسعه در لرستان به تفکیک شاخصهای آموزشی و زیربنایی

هدف اصلی برنامههای توسعه منطقهای دستیابی به الگویی مناسب برای توزیع سکونتگاهها، امکانات و فعالیتها بر اساس ظرفیت های سرزمین و فضای جغرافیایی است. از طرفی توزیع متعادل امکانات و خدمات برای از بین بردن تفاوتهای منطقهای و ایجادتعادل در سطح منطقه از اصول قابل توجه در ادبیات توسعه منطقهای است. بنابراین در پژوهش حاضر سعی شده است تا 9 شهرستان استان لرستان را براساس 11 شاخص در قالب مولفههای آموزشی، زیربنایی(آب و برق، نفت و گاز)، با استفاده از مدلترکیبی توسعه انسانی ، سطح بندی و میزان نابرابری های موجود را در میان شهرستانها تعیین نماید. نوع پژوهش توصیفی وتحلیلی است، و برای تحلیل و ترسیم نقشه ها از نرمافزار، ArcGIS استفاده شده است. نتیجه حاصل از تحلیل، از یکسو گویای وضعیت چالش برانگیز عدم توسعه یافتگی و از سوی دیگر نشانگر وجود تفاوتهای بارز در میان شهرستانهای استان به لحاظسطح برخورداری است. در نهایت با توجه به محاسبات انجام شده معلوم شد که شهرستانهای استان لرستان در سطح مطلوبی ازتوسعه قرار ندارند، که این امر لزوم توجه به دو عامل مهم، یکی تهیه و اجرای برنامهها و طرحهای هدفمند برای توسعه یکپارچه و متوازن منطقه، و دوم توجه به برنامهریزی منطقهای برحسب منابع، امکانات و پتانسیلهای بالقوه هر منطقه را ایجاب میکند

Keywords:

توسعه یافتگی , مدل موریس , شاخص ترکیبی توسعه انسانی , توسعه منطقهای , استان لرستان