محمدحسین مقیمی اسفندآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مکانیک، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
محمد حسن جوارشکیان - استاد، گروه مکانیک، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

هواپیما بدون سرنشین یک نوع هواپیما است که بدون نیاز به سرنشین انسانی عمل می کند. این هواپیماها قادر به پرواز خودکار، بدون نیاز به کنترل از راه دور هستند و بیشتر به وسیله کامپیوتر و سنسورها کنترل می شوند. هواپیما بدون سرنشین در بسیاری از صنایع مورد استفاده قرار می گیرد و کاربرد های مختلفی دارد که شامل ارتباطات، نظارت و عکاسی و فیلمبرداری هوایی، امنیت و نظارت بر مرزها، جستجو و نجات، مطالعات علمی و محیط زیست، کشاورزی و همچنین صنعت نظامی می باشد. از مزایای استفاده از هواپیمای بدون سرنشین می توان به کارایی بالا، دسترسی به مناطق دشوار و خطرناک، کاهش هزینه اشاره کرد. با این حال، استفاده از هواپیما بدون سرنشین همچنین با چالش ها و مشکلاتی همراه است. یکی از مهم ترین مشکلات ، خطر از دست دادن کنترل و مشکلات ایرودینامیکی و اتمام سوخت و در زوایای حمله ی مختلف است. بهبود ضرایب آیرودینامیکی می تواند به افزایش امنیت پرواز و کاهش خطرات مربوط به از دست دادن کنترل هواپیما کمک کند. در این پژوهش به برسی المان ها، تغیر شکل های ایجاد شده روی بال هواپیما و سطوح کنترلی های کاربردی جهت بهبود ضرایب آیرودینامیکی می پردازیم.

ضرایب آیرودینامیکی, پهپاد, سطوح کنترلی, بال هواپیما, دندان سگ