حسین علمی۱ - ۱. Ph.D. student in Private Law, Department of Law, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran
مرتضی شهبازی نیا۲ - ۲. Assistant Professor, Department of Law, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran
محمد عیسائی تفرشی ۳ - ۳. Professor, Department of Law, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran
محمد حسن صادقی مقدم۴ - ۴. Associate Professor, Department of Law, University of Tehran, Tehran, Iran

چکیده در این مقاله به منظور تبیین قلمرو اراده درخصوص یکی از اساسی­ترین موضوعات مربوط به داوری، حدود صلاحیت اشخاص حقیقی و حقوقی، برای رجوع به داوری تجاری بین­المللی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. مطالعه و بررسی آرا و اندیشه­های حقوقی، همچنین قواعد و مقررات ملی و بین­المللی حاکم بر داوری تجاری بین­المللی، قوانین نمونه، کنوانسیون ها و قواعد سازمان های داوری بین­المللی، بیانگر این حقیقت است که همواره در موضوع مورد بحث، حاکمیت اصل آزادی اراده مشهود است. البته در برخی نظام­های حقوقی برای اشخاص حقوقی حقوق عمومی محدودیت­هایی از قبیل آنچه در اصل ۱۳۹ قانون اساسی ایران پیش­بینی شده است، به چشم می­خورد؛ لکن این محدودیت­ها که جنبه استثنایی دارند، تنها در قلمرو حقوق داخلی کشورها محترم شمرده می­شوند و در عرصه تجارت بین­الملل، براساس رویه قاطع حاکم بر داوری تجاری بین­المللی، این محدودیت­ها به دلیل مغایرت با نظم عمومی بین­المللی یا نظم عمومی فراملی، نادیده گرفته می­شوند.

Party autonomy, Public order, International arbitration, International commercial, Article ۱۳۹ of Iranian Constitution, واژگان کلیدی: محدودیت های اراده, نظم عمومی, داوری بین المللی, تجارت بین الملل, اصل ۱۳۹ قانون اساسی