Foad Niknasab - دانشجوی دکتری رفتارحرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
Fazlollah Bagherzadeh - دانشیار گروه رفتارحرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
Mahmoud Sheikh - استاد گروه رفتارحرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
Ali Moghadamzadeh - استادیار گروه روش ها و برنامه های آموزشی ، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
Davoud Hominian - استادیار گروه رفتارحرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

کودکان مبتلا به DCD در هماهنگی حرکات، کندی و عدم دقت در عملکرد مهارت های حرکتی مشکل دارند و به طور کلی در مقایسه با کودکان با رشد معمولی، عملکرد ضعیف تری در تکالیفی دارند که به یکپارچگی بینایی حرکتی نیاز دارند، بنابراین مطالعه حاضر با هدف اثر تحریک tDCS بر یکپارچگی بینایی حرکتی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. در این مطالعه نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون - پس آزمون اجرا گردید، ۴۰ دانش آموز ۷ تا ۱۰ ساله دارای اختلال هماهنگی رشدی با توجه به معیارهای ورود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تحریک tDCS و تحریک ساختگی قرار گرفتند. شرکت کنندگان در پیش آزمون، به اجرای آزمون یکپارچگی حرکتی پرداختند. مرحله مداخله در ۵ روز متوالی انجام گرفت که در هر روز، تحریک الکتریکی مغز از قشر حرکتی (آند C۳ و کاتدFp۲ ) و تحریک ساختگی انجام می گرفت. در آخرین جلسه، پس آزمون اجرا گردید. یک روز و ۴۲ روز بعد از مرحله پس آزمون، به ترتیب مرحله پیگیری کوتاه مدت و بلندمدت انجام گرفت. داده ها به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری تحلیل شد. نتایج نشان داد که تحریک الکتریکی فراجمجمه ای قشر حرکتی، باعث بهبود معنی دار یکپارچگی بینایی حرکتی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی گردید. دیگر نتایج، حاکی از ماندگاری یکپارچگی بینایی حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی در آزمون های پیگیری کوتاه مدت و بلندمدت بود. به طور کلی، نتایج مطالعه حاضر بر اثربخشی تمرینات tDCS بر یکپارچگی بینایی حرکتی کودکان اختلال هماهنگی رشدی تاکید دارد.

اختلال هماهنگی رشدی, تحریک مستقیم فراجمجمه ای, یکپارچگی بینایی حرکتی