.با این که زیبایی شناسان در مورد ملاکهای زیبایی، همداستان نیستند،هر شیئی یا پدیده ای را که در هنرپذیر،احساس خوشایندی برانگیزد،اعم از اینکه زمینه ای طبیعی یا هنری داشته باشد،زیبا و برخوردار از زیبایی می دانند. هر چند نویسندگان و شاعران ایرانی از زیبایی،بسیار سخن گفته اند، اما از این مفهوم تعریف روشنی به دست نداده اند،بلکه همواره خود را مجذوب و مسحور زیبایی یافته اند،نمونه های زیرین از این واقعیت،حکایت می کنند:به چه مانند کنم در همه آفاق تو را هر چه در وهم من آید تو از آن خوبتری یا آخر چه بلایی تو که در وهم نیایی بسیار بگفتیم و نکردیم بیانتاز سدهء هیجدهم به این سو،زیبایی شناسی به عنوان یک علم،بر آن شد که راه علوم طبیعی را پیش گیرد و مانند علوم فیزیکی،شیمی یا زیست شناسی با روشهای این علوم همل کند،ولی به زودی معلوم شد که زیبایی شناسی بر خلاف علوم طبیعی،تاثیر عاطفی دارد و نمی توان آن را در آزمایشگاه،مانند پدیده های بی جان یا جاندارانی همچون خرگوش مورد آزمایش قرار داد.