به دلیل اهمیتی که راههای مواصلاتی در حیات اجتماعی و سیاسی جوامع داشت،دولتهای متمرکز در طول تاریخ توجه خاصی به احداث، نگهداری و امنیت راهها نشان می دادند.حفظ و نگهداری راهها مستلزم تاسیس برخی نهادها نیز بوده است،یکی از این نهادها،راهداری است.نهاد راهداری همواره با دو مسالهء اساسی در تاریخ ایران ملازمه داشته است:۱-برقراری امنیت در راهها ۲-اخذ عوارض مخصوص از مسافران و کالاهایشان.در ایران این عوارض بیشتر با نام عوارض«راهداری»شناخته شده است.از اینرو راهداری از یک سو نام نهاد مستقلی است که وظیفه حفظ راهها را بر عهده داشته است و از سوی دیگر نام نوعی عوارض می باشد که راهداران از کالاها و راهگذران دریافت می کرده اند.در روزگار صفویه،از عهد شاه عباس اول، قوانین منظم و یکسانی برای راهداریهای سراسر کشور وضع گردید.این قوانین بیشتر به تعیین میزان عوارض کالاهای مختلف مربوط می شد.عوارض تعیین شده بسیار ناچیز بود و صرفا"برای تامین حقوق مستحفظین راهها و تعمیر جاده ها بکار می رفت.به نظر می رسد بعد از مرگ شاه عباس،علیرغم اینکه دولتهای بعد از او نیز همچنان بر نرخهای تعیین شدهء زمان شاه عباس اول تاکید می کردند،اما عوامل مختلفی باعث شد تا میزان عوارض راهداری بر کالاهای تجاری به شدت افزایش یابد.این امر از جمله مشکلات مبتلا به تجارت داخلی و خارجی ایران در عهد صفویه(بعد از شاه عباس اول)به حساب می آمد.