دوران کودکی برهه ای سرشار از خاطره هاست که رویدادهای گوناگون آن تا پایان عمر انسان در نهانخانهء ذهن او باقی می ماند.شیرینی این خاطرات به حدی است که یاد آنها احساسی از حسرت و اندوه در روح انسان بر جای می گذارد.خانهء پدری،به عنوان محل وقوع این رخدادها و شکل گیری این خاطره های،نقش ویژه ای در تداعی آنها دارد،زیرا هر کنجی از آن صحنه هایی از این رویدادها را در خود ثبت و ضبط کرده است. این دو مضمون،هر بار که در اشعار و زندگینامه های شعرا و نویسندگان ملتهای گوناگون به رشتهء نگارش درآمده است،مهمترین محل عطف توجه پدیدآورندگان آنها بوده است.بررسی و مقایسهء این آثار که وجوه اشتراک و افتراق آداب و رسوم،و به طور کلی فرهنگهای خانوادگی و اجتماعی این ملت ها را در اعصار مختلف نشان می دهد،می تواند،در بحث ادبیات تطبیقی،بخش عمده ای را به خود اختصاص دهد. در این نوشته کوشیده ایم تا این دو مضمون را در اشعار دو شاعر نامدار ایرانی و فرانسوی،شهریار و لامارتین،مورد مطالعه و مقایسه قرار دهیم.