یونس کجوری گشنیانی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران
علی باقری دولت آبادی - دانشیار روابط بین الملل گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران
ابوذر فتاحی زاده - - استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران
جاسب نیکفر - استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران

در پیروزی انقلاب اسلامی اقشار و گروههای مختلف ایفای نقش کردند. سوال اصلی پژوهش این است که واکنش روحانیت به مهمترین تحولات سیاسی دهه ۱۳۴۰ چه بود و چه مناسباتی بین امام خمینی(ره) به عنوان رهبر انقلاب با روحانیت در این دهه برقراربود؟ فرضیه مقاله این است که نیمه اول دهه ۱۳۴۰ کنشگری فعالانه روحانیت در عرصه سیاسی کشور را شاهد هستیم و در نیمه دوم از شدت واکنش آنها نسبت به رویدادهای سیاسی کاسته می شود. برای پاسخ به سوال اصلی پژوهش از روش ترکیبی کمی-کیفی استفاده شده است. در روش کمی تمامی مکاتبات امام خمینی(ره) بین سال های ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۰ به صورت آماری برحسب مخاطب، تاریخ و محتوا تنظیم گردید و در گام بعدی این مکاتبات با روش تحلیل محتوای کیفی از نوع هدفمند مورد واکاوی قرارگرفت. یافته های پژوهش ضمن تایید فرضیه اصلی نشان دادند در نیمه دوم دهه ۱۳۴۰ امام خمینی(ره) نسبت به انفعال روحانیت نگران گردیده و سرگرم شدن آنها به امور آموزشی و یا مسائل کم اهمیت را یک آسیب برای نهضت تلقی می نمایند. اظهارنظرهای امام خمینی(ره) تایید می کنند که روحانیت به صورت یکدست و منسجم با انقلاب همراهی نکرده و اقدامات برخی از آنها در این دهه برای نهضت آسیب زا بوده است.

روحانیت, انقلاب اسلامی, امام خمینی(ره), حوزه علمیه, مبارزات سیاسی